Ινδιάνοι ζητούν δικαίωση για εκτέλεση του 1862

Να αναγνωριστούν ως μάρτυρες 38 «ερυθρόδερμοι αντάρτες» που εκτελέστηκαν δημοσίως στη Μινεσότα το 1862, τη μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, απαιτούν οι Σιου (Ντακότα).

Οι 38 Ινδιάνοι, που οδηγήθηκαν σε ειδικά κατασκευασμένες αγχόνες τραγουδώντας ύμνους της φυλής των Ντακόντα, κρεμάστηκαν μπροστά σε πλήθος που διψούσε για αίμα. Στη δίκη που είχε προηγηθεί, κάθε κατηγορούμενος διέθετε πέντε μόλις λεπτά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Από τους 303 Ινδιάνους που κρίθηκαν ένοχοι, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας "Το Βήμα", με παρέμβαση του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν σώθηκαν 265 από τον απαγχονισμό. Οι 37, που οδηγήθηκαν στην αγχόνη, ήταν πιστοί οπαδοί του αρχηγού των Ντακότα, ονόματι Μικρό Κοράκι, και κατηγορούνταν για τη δολοφονία 500 σχεδόν εποίκων λίγους μήνες νωρίτερα.

Όλα είχαν ξεκινήσει πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η Μινεσότα έγινε Πολιτεία και το ΜικρόΚοράκι μετέβη στην Ουάσιγκτον για να διαπραγματευθεί. Γύρισε άπραγος και ταπεινωμένος στα μάτια του λαού του, καθώς οι Ινδιάνοι έχασαν και άλλα εδάφη, τα οποία δόθηκαν στους λευκούς εποίκους.

Βλέποντας τα ζώα που κυνηγούσαν να μειώνονται, επειδή κυνηγούσαν εντατικά και οι λευκοί, και τις συνθήκες που είχαν υπογράψει μαζί τους να μη γίνονται σεβαστές, οι Ντακότα ή Σιου, πεινασμένοι και εξοργισμένοι στράφηκαν εναντίον των εποίκων.

O Ουέ-Τσανκ-Ουός-ταντον-πι, εν συντομία Τσάσκα, το όνομα του οποίου δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς που θα οδηγούνταν στο ικρίωμα, καθώς είχε λάβει χάρη από τον Αβραάμ Λίνκολν, εκτελέστηκε από λάθος ή άλλη σκοπιμότητα.

Ορισμένοι ιστορικοί εκτιμούν ότι η εκτέλεσή του οφείλεται σε σφάλμα των στρατιωτών, οι οποίοι άρπαξαν λάθος άνδρα από τους 303 για να τον οδηγήσουν στην αγχόνη, ενώ στη θέση του έπρεπε να εκτελεστεί ένας άλλος Ινδιάνος που κατηγορούνταν για τη δολοφονία.

Με το πέρασμα του χρόνου, υψώνονται ολοένα και περισσότερες φωνές στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής προκειμένου να του δοθεί χάρη μετά θάνατον. Ωστόσο, η ιδέα τής μετά θάνατον χάρης του Τσάσκα βρίσκει σήμερα πολλούς Ντακότα αντίθετους, επειδή πιστεύουν ότι όλοι οι απαγχονισμένοι είναι μάρτυρες και πρέπει να αποκατασταθούν.

Από αυτό γίνεται εμφανές φαίνεται και το πόσο περίπλοκες παραμένουν οι σχέσεις ανάμεσα σε Ινδιάνους και λευκούς στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, με τους περισσότερους Αμερικανούς σε πρόσφατη δημοσκόπηση να παραδέχονται ότι σπανίως έρχονται σε επαφή με Ινδιάνους στην καθημερινή τους ζωή. Από την άλλη πλευρά, οι Ινδιάνοι καταγγέλλουν ότι συνεχίζουν να υφίστανται διακρίσεις στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην Υγεία.