ΙΝΔΙΑΝΟΙ

λιγα λογια για τους γνωστους μας ινδιανους...


ολοι ξερουμε κατι για τους ινδιανους απο μικροι...εδω ειναι μια συντομη ενδιαφερουσα συνοψη της πορειας τους στο χρονο και τι απεγηναν!!!ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!!
http://kafenedaki.wordpress.com/2009/01/06/american-indians/
Οι εξοντωτικοι πολεμοι των αγγλοσαξονων εναντιον των γηγενων ινδιανων των ΗΠΑ αρχισαν αμεσως μετα την εγκατασταση τους στα εδαφη των Ινδιανων των ΗΠΑ.
Οι Ινδιανοι των ΗΠΑ χωριζονται σε 4 κατα βαση ομαδες. 1 ομαδα ) ειναι οι Ιροκεζοι , οι Μοχωκ , οι Χιουρον οι Τσεροκι και διαφορες αλλες φυλες. 2 ομαδα) ειναι οι Μοικανοι οι Σεμινολοι οι Μαυροποδαροι, οι Κρικ, οι Σοσονοι, οι Τσεγιεν οι Αραπαχο και οι Παονι. 3 ομαδας) ειναι η Σιου που ειναι η μεγαλυτερη φυλη των ΗΠΑ , εχουν τα ιδια εθιμα και μιλανε την ιδια γλωσσα. 4 ομαδα) ειναι οι Απατσι οι Ναβαχο και οι Χοπι.
Τους Ιροκεζους τους εξοντοσαν οι αγγλοσαξονες το 1776 μεχρι το 1783 με συνεχης πολεμους. Οι Ιροκεζοι ηταν ενωση φυλων που βασιζοταν στη μητριαρχια, οι γυναικες τους δηλαδη καθοριζαν την καταγωγη των παιδιων, συμμετηχαν στη διοικηση της φυλης, στο μεγαλο συμβουλιο δηλαδη, και η γνωμη τους ειχε καθοριστικη σημασια. Από αυτους εβγαλε συμπερασματα ο Δαρβινος και μιλησε για μητριαρχικη κοινωνια, και ο Εγκελς από το Δαρβινο και τους Ιροκεζους εγραψε το βιβλιο <Η καταγωγη της οικογενεις της αστικης ιδιοκτησιας και του κρατους>. Κατοικουσαν διπλα στη λιμνη Ονταριο και Ηρι στις Ηπα και τον Καναδα.
Η εξοντωση των Τσεροκι στην Καρολινα εγινε το 1759, και των Κρικ στη Γεωργια το 1812-1814.
Οι Μοικανοι, οπου το αγγλοσαξονικο βιβλιο <Ο τελευταιος των Μοικανων> μας λεει οτι εξοντωθηκαν μεχρι τον τελευταιο λεει ψεματα. Οι Μοικανοι ηταν συμμαχοι των Εγγλεζων στον πολεμο που κανανε με τους Γαλλους για την αποικιοποιηση των ΗΠΑ. Σημερα ζουν 600 από αυτους σε καταυλισμους-στρατοπεδα συγκεντρωσεως, ακολουθοντας τη μοιρα των υπολοιπων Ινδιανων.
Τους Σιου την μεγαλυτερη φυλετηκη ομαδα τους εξοντωσαν το 1862 στη Μινεσοτα το 1863 και το 1864 στη Βορεια Ντακοτα και σε μια βαρια μαχη το 1876 στη Μοντανα στο ποταμο Γελοστοουν. Η τελικη μαχη με τους Σιου δωθηκε στη Νοτια Ντακοτα το 1891. Τα ονοματα των αρχηγων των Σιου, του Κοκκινου Συνεφου του Καθιστου Βουβαλου και του Τρελου Αλογου, εμειναν στην ιστορια για τους αγωνες που εδωσαν για να υπερασπισουν τα εδαφη τους.
Τα μεγαλα κυματα των αποικων με αιματηρους αγωνες και συνθηκες που παραβιαζονταν συνεχεια από τη μερια των αποικων, απωθουσαν αργα αλλα αποφασιστικα τις φυλες των Ινδιανων προς το εσωτερικο. Και οσα δεν καταφερναν οι λευκοι αποικοι με τα οπλα τα καταφερναν με το αλκοολ που διοχετευαν στους Ινδιανους σαν δωρο.
Στην πορεια τους προς την εγκαταληψη και τα στρατοπεδα συγκεντρωσεως, που ονομαστικε δρομος των δακρυων, περιπου τα τρια τεταρτα των Ινδιανων που υποχρεωθηκαν να εγκαταλειψουν τα εδαφη τους και να μεταφερθουν στην Οκλαχομα, εβρισκε το θανατο.
Με τους Απατσι οι λευκοι αγγλοσαξονες εκαναν πολεμο το 1871 μεχρι το 1882 και τον τελικο το 1885. Οι πιο γνωστοι αρχηγοι των Απατσι ηταν ο Κοτσιζ που παραδοθηκε το 1872, και ο περιφημος Τζερονιμο που παραδοθηκε με τον λαο του το 1886. Ο Τζερονιμο εκφωνησε εναν περιφημο λογο για την κυριαρχια των λευκων στα πατρογονικα εδαφη των Απατσι, και τις επιπτωσεις της, ο οποιος λογος βρικεται σε ενα βιβλιο στα ελληνικα, και εχει κυκλοφορισει από τις αναρχικες εκδοσεις Ελευθερος Τυπος.
Φιλελευθεροι, απειθαρχιτου και πολεμικοι , οι Απατσι αντισταθηκαν με πεισμα και με παθος στην καταληψη των εδαφων τους από τους λευκους αποικους, με αποτελεσμα να αποδεκατιστουν από τον αμερικανικο στρατο πολλες φορες ιδιαιτερα κατα τις αγριες σφαγες του 1862 του 1869 και του 1871. Το 1880 οι Απατσι επαναστατησαν και κατεφυγαν στο Μεξικο, αλλα διωχθηκαν και από κει. Αναγκαστηκαν να επιστρεψουν στις ΗΠΑ και το 1886 να εγκατασταθουν σε στρατοπεδα-καταυλισμους στην Αριζονα και στο Νεο Μεξικο.
Αυτοι από τους λευκους που αντιμετωπιζαν διαφορετικα τους Ινδιανους, ηταν οι κυνηγοι των βουνων που απομωνονοντουσαν πανω στα βουνα κυνηγωντας ζωα για τις γουνες τους, πολλες φορες παντρευοντουσαν Ινδιανες, αλλα τελικα εκλιψανε αυτοι πρωτοι με την ελευση των πρωτων αποικων.
Η κεντρικη ιδεα της ζωης των Ινδιανων, ειναι οτι ολοι οι ανθρωποι ειμαστε παιδια της φυσης , την οποια πρεπει να σεβομαστε. Δεν σκοτωνανε παραπανω βουβαλους από οσο τους χρειαζοταν για να τραφουνε, (ενω οι λευκοι ειναι υπευθυνοι για το οτι παραλιγο να εκλειψουν οι βισσωνες από το αλογιστο κυνηγι απλως για σκοποβολι ) και πριν το κυνηγι, αλλα και πριν τεμαχισουν το κρεας του, προσευχονταν στο Μεγαλο Πνευμα, το ανωτατο ον που πιστευαν οτι ελεγχει το Συμπαν. Το Μεγαλο Πνευμα η αλλιως ο Μεγαλος Μανιτου, ηταν υπευθυνος για το καλο και το κακο, και για ολα τα φυσικα φαινομενα. Οταν πεθεναν τα πτωματα εγκαταλειπονταν σε ενα νεκροκραβατο σε καποιο υψωμα, για να τραφουν με τις σαρκες του τα αγρια ζωα της φυσης, και ετσι ο νεκρος να επιστρεψει πισω στη φυση.
Ο ιερεας-σαμανος με το χορο των πνευματων στον οποιο τον ακολουθουσε ολη η φυλη , ηταν υπευθυνος για τη βροχη, για το αν θα βρουνε τροφη κ.τ.λ. και επισης για την ασκηση της ιατρικης με επεξεργασια και χρηση φιτικων φαρμακων. Στους Ινδιανους, δεν υπηρχαν μακροχρονιοι πολεμοι, ουτε οργανωμενοι στρατοι, ουτε μονιμες στρατιωτικες ιεραρχιες. Σκοπος του πολεμου δεν ηταν η κατοχη ενος εδαφους, γεγονος που για εναν νομαδικο λαο δεν ειχε καμια σημασια, αλλα η αποκτηση της δοξας μεσω της γεναιοτητας και του θαρους.
Μεγαλος δολοφονος αθωων γυναικοπαιδων ηταν ο μπεκρουλιακας αγγλοσαξονας στρατηγος Καστερ, ο οποιος μεταξυ ενος μπουκαλιου ουισκι που κατεβαζε και ενος αλλου, διεταζε τη σφαγη αθωων γυναικοπαιδων των Ινδιανων, δινοντας μαλιστα και αμοιβη για το καθε κεφαλι ινδιανου που του εφερναν οι στρατιωτες του
Σημερα εχουν απομεινει 35.000 Ιροκεζοι και φυλες της 1 0μαδας, 100.000 από τη 2 ομαδα, 150.000 Απατσι Ναβαχο από την 4 ομαδα και 300.000 Σιου της 3 ομαδας.
Την δεκαετια του 1960 ο Λεοναρντ Πελτιερ, προσπαθησε να ενωσει τους Ινδιανους που ειχαν απομεινει, και για αυτο το λογο κυνηγηθηκε από το FBI και με ψευδεις κατηγοριες κλειστικε στις φυλακες.