Ngenechen ο Θεός των Μapuche.

Πέρα από τις υφιστάμενες αναλογίες θρησκευτικών εκδηλώσεων που είναι κοινές σε όλους τους πρωτόγονους λαούς, οι θρησκευτικές αντιλήψεις των mapuche είναι γνωστές για τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους που βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την ιδιοσυγκρασία τους, την ηθική τους και την κοινωνική τους ζωή. Δεν είναι εύκολο να μελετηθούν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των mapuche.

Οι mapuche, όσα κι αν λέγονται, είχαν και έχουν μια θρησκεία. Πιστεύουν σε ένα Ανώτερο Ον και σε φορείς και πνευματικές δυνάμεις που επηρρεάζουν ή καθορίζουν τις δραστηριότητές τους. Οι αντιλήψεις τους δεν χωρούν σε τύπους και κατηγορίες όπως αυτές που γνωρίζουμε. Πρόκειται περί ενός αρκετά σύνθετου περιεχομένου, όπου τα χαρακτηριστικά του Ανώτερου Οντος "ΝGENECHEN" και των υπολοίπων πνευματικών δυνάμεων, μαζί με την λειτουργία των γηραιών, απαντούν σε κοσμικές και ατομικές έννοιες εντελώς διαφορετικά από ότι η Χριστιανική ή άλλες θρησκείες.

Δεχόμαστε ότι ο Ngenechen είναι το Ανώτερο Ον για την πλειοψηφία των mapuche. Αυτό είναι ακριβές μέχρι ενός σημείου, μιας και τον Ngenechen αντιμάχεται ο Χριστιανικός Θεός. Ο Ngenechen είναι ο Θεός των mapuche. Οπως και νά 'χει, ακόμη κι εάν εκλαμβάνεται ως ίδιος ή διαφορετικός του Χριστιανικού Θεού, η ανώτατη θέση του Ngenechen στο πάνθεον μπορεί και να είναι αποτέλεσμα χριστιανικής επιρροής.

Σε κάθε περίπτωση, η ανωτερότητα του Ngenechen κατά την χριστιανική έννοια της θεότητας, είναι ασυμβίβαστη με μεγάλο μέρος των πεποιθήσεων των mapuche.

Ο Ngenechen δεν θεωρείται παντογνώστης ή παντοδύναμος, είναι ο "θεός των mapuche", ο "κυβερνήτης των mapuche". Συχνά κατά την διάρκεια της τελετουργικής απαγγελίας, προσωνύμια όπως "chau" (πατέρας) ή "kume" (καλός) αποδίδονται στον Ngenechen. Υπάρχουν κι άλλοι θεοί, ο οποίοι μερικές φορές ταυτίζονται με τoν Ngenechen, αν και δεν είναι σύνηθες. Οταν προκύπτει ταυτοποίηση, οι ιδιότητες αυτών των δευτερεύουσων ή τοπικών θεοτήτων φέρονται ως αποδιδόμενες στoν Ngenechen, ή πως αυτές μπορούν να ανέλθουν στο ίδιο επίπεδο με τον Ngenechen, εφόσον το λογικό είναι πως αυτές οι ιδιότητες είναι απλώς διαφορετικές ονομασίες του ίδιου θεού. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οποιαδήποτε θεότητα μπορεί να χαρακτηριστεί ως Ngenechen.

Οι θεοί των mapuche έχουν συζύγους και παιδιά. Σε πολλές περιπτώσεις, η λογική των mapuche φαίνεται να αποδίδει πατριαρχικές ιδιότητες στους θεούς, αυτό μπορεί να γίνεται απλά για να καλύψουν κενά του σύμπαντός τους. Τόσο οι σύζυγοι όσο και τα παιδιά των θεών δεν είναι ασήμαντα στοιχεία των μύθων και των τελετουργιών. Ο Ngenechen θεωρείται ο αρχικός πρόγονος των mapuche που ενώθηκε με την Ngenechen Kusha (τη σύζυγό του) δίνοντας ζωή και προέλευση στον λαό mapuche, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με τον Αδάμ και την Εύα της χριστιανικής θρησκείας μιας και αυτοί ήταν οι αρχικοί γονείς. Στην θρησκεία των mapuche ο Ngenechen και η Ngenechen Kusha είναι ανώτερα όντα κι επιπλέον οι mapuche τους θεωρούν τις αρχαιότερες υπάρξεις του σύμπαντος.

Αρθρο του Oscar Paillacan Ramiréz
για το Enlace Mapuche Internacional

Η Ιστορία των Mapuche

Οι Mapuche είναι ένας αρχέγονος λαός της νότιας Αμερικής που κατοικεί στα νότια της Χιλής και νοτιοδυτικά της Αργεντινής. Κατά την άφιξη των Ισπανών κατακτητών τον 16ο αιώνα, κατοικούσαν ανάμεσα στην κοιλάδα Aconcagua και το αρχιπέλαγος της Chiloé, το σημερινό έδαφος της Χιλής, και στις βόρειες εκτάσεις (τις καλούμενες από τους Ιστορικούς: picunches), βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της αυτοκρατορίας των Ινκας, αλλά εκείνοι που ζούσαν στις περιοχές κάτω από τον ποταμό Biobio ήταν ανεξάρτητοι και αντιστάθηκαν στους Ισπανούς στον λεγόμενο "πόλεμο της Αραουκανίας". Μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα, οι Mapuche επεκτάθηκαν ανατολικά των Ανδεων που μέχρι τότε κατοικούταν από τους pehuenches και άλλους νομάδες κυνηγούς. Η αυτονομία των mapuche διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν και αναγκάστηκαν να υποταχθούν στις κυβερνήσεις της Χιλής και της Αργεντινής, μέσω των όπλων. Κατά τον 20ο και 21ο αιώνα βιώνουν μια διαδικασία αφομοίωσης από τις κυρίαρχες κοινωνίες και των δύο χωρών και υπάρχουν εκδηλώσεις πολιτιστικής αντίστασης και συγκρούσεις για την αναγνώριση δικαιωμάτων και την ανάκτηση της αυτονομίας τους.

Η κηπουρική και το κυνήγι του 16ου αιώνα έδωσαν τη θέση τους σε μια αγροτική και κτηνοτροφική οικονομία κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, μετατρέποντάς τους αργότερα σε αγρότες, μετά την αναγκαστική διευθέτηση των εκτάσεων από τις κυβερνήσεις της Χιλής και της Αργεντινής, η οποία με το πέρασμα του χρόνου οδήγησε σε μεγάλη υποδιαίρεση της ιδιοκτησίας και στην μετεγκατάσταση των νεώτερων γενιών στις πόλεις. Κατά συνέπεια, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των mapuche σήμερα είναι αστικός, παρότι συνδεδεμένος με τις κοινότητες καταγωγής του. Οι mapuche αντιμετωπίζουν φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στις σχέσεις τους με την υπόλοιπη κοινωνία, σύμφωνα με στατιστικές, κι ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς ζουν στη φτώχεια.

Είναι γνωστοί επίσης και ως "Αραουκανοί", ονομασία που κυριαρχεί στην ιστοριογραφία, από την περίοδο των πρώτων επαφών με τους Ισπανούς ως τον 19ο αιώνα περίπου.


Προέλευση

Η προέλευση των mapuche δεν είναι γνωστή με απόλυτη βεβαιότητα, αλλά γνωρίζουμε ότι από τον 5ο αιώνα υπάρχουν πολιτιστικές δραστηριότητες που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αναφέρονται ως πιθανοί πρόγονοι των mapuche οι ομάδες που δημιούργησαν τους πολιτισμούς Pitrén, El Vergel, Bato και Llolleo.

Για την πιο πρόσφατη παρουσία τους στα αργεντίνικα εδάφη, είναι γνωστό με βεβαιότητα πως, αργότερα, λόγω της πίεσης των Ισπανών και κατά την διάρκεια μιας μακράς περιόδου μετανάστευσης μέσω της οροσειράς των Ανδεων και της περιόδου πολιτιστικής μετάδοσης, μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα, αποίκισαν τα εδάφη στα ανατολικά της οροσειράς, την περιοχή Comahue, μεγάλο μέρος της περιοχής των Pampas, και το νότο της ανατολικής Παταγονίας, εδάφη τα οποία κατοικούνταν μέχρι τότε από διάφορους άλλους λαούς. Κατ' αυτόν τον τρόπο "mapucho-ποιήθηκαν" (και όχι απαραίτητα πάντα με ειρηνικά μέσα) οι "παλαιοί pehuenches" και οι περιοχές των tehuelche.

Το 1974 στη Χιλή, εκδόθηκε βιβλίο του Lonko Kilapán (Don Cesar Navarrete) με τίτλο "El Origen Griego de los Araucanos", το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στη χώρα μας με τον τίτλο "Η Ελληνική καταγωγή των Αραουκάνων της Χιλής", από τις εκδόσεις Ηλιοδρόμιο [ISBN: 960 85577-1-2]. Ο πρόλογος της ελληνικής έκδοσης του 1997 αναφέρει τα εξής:
"Παραδίδουμε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, αλλά και στην αμερόληπτη ιστορική εξέταση και έρευνα, το βιβλίο του Χιλιανού συγγραφέα και αρχηγού της Αραουκάνικης Φυλής, Lonko Kilapán, ο οποίος ισχυρίζεται και αποδεικνύει με το έργο του αυτό ότι οι Αραουκάνοι είναι απόγονοι αρχαίων Ελλήνων και συγκεκριμένα Σπαρτιατών, που οδηγήθηκαν στη Χιλή περί το 600 π.Χ. και ίδρυσαν εκεί δική τους αποικία.
Ενας λαός όμορφος και γενναίος, με πάθος για την ελευθερία, σε μια κοινωνία που λειτουργεί με τους μυστικούς νόμους του Λυκούργου... είναι ένα συγκλονιστικό θέμα που δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν Ελληνα, κανέναν απροκατάληπτο ερευνητή της αλήθειας! Εξάλλου, όπως αποδεικνύεται και από την πρόσφατη Ιστορία, Ελλάδα και Χιλή συνδέονται περιέργως με μια "ανεξήγητη" συμπάθεια... Είναι καιρός να μάθουμε το γιατί!"

Παρότι πρόκειται για μια αξιοπρεπή μελέτη, με την προβλεπόμενη στήριξη επιχειρημάτων και αναφορά πηγών, φωτογραφικού υλικού και συγκριτικών πινάκων, εντούτοις αυτό το βιβλίο έχει δεχθεί μεγάλη αμφισβήτηση από διάφορους κύκλους και στην Ελλάδα αλλά και στη Χιλή. Αντιμετωπίστηκε μάλλον ως μια "περίεργη θεωρία" κι από τις δύο πλευρές, ωστόσο είναι αρκετά γνωστή η ύπαρξή του και στις δυο χώρες και υπάρχουν επίσης πολλοί υποστηρικτές .

“Είναι εκπληκτικές οι αρχαίες γνώσεις των Χιλιανών – για να μην μιλήσουμε για τους Περουβιανούς- στην υφαντική, στις βαφές, στο λιώσιμο των μετάλλων, στην καλλιέργεια των δημητριακών που χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή ψωμιού το οποίο φούσκωναν με μαγιά, στα υδραυλικά συστήματα, στις στρατιωτικές τακτικές, στο παιχνίδι του Σκακιού, των Πινάκων και της Μπάλας, στην Αστρονομία, και κυρίως στη δομή της Γλώσσας τους που περιλαμβάνει Δυϊκό αριθμό, Αόριστο και Μετοχές για όλους τους χρόνους, σύνθετες λέξεις κάθε είδους και το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι περιλαμβάνει μεγάλη ποσότητα καθαρών ελληνικών ονομάτων και ριζών με ίδια σημασία, πράγμα το οποίο δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την Ελληνο-Ινδική καταγωγή τους”

Juan Ignacio Molina

“Το Ελληνικό αίμα

κατέρχεται αυτή την ώρα...

είναι ένα απλό

λεπτό νήμα που κατεβαίνει

από τα βουνά ως τη θάλασσα,

ως τη θάλασσα που γνωρίζει

και τραγουδά...”

Pablo Neruda, Canto General – Grecia, pag. 248

Εδαφική ταυτότητα κατά τους mapuche

Η περιοχή που κατοικείται από τον λαό των Mapuche είναι γνωστή ως Mapuche Wallontu Mapu ή απλώς Wallmapu, και υποδιαιρείται σε δύο ξεχωριστά μέρη από το Pire Mapu (την οροσειρά των Ανδεων):

Ngulu Mapu

H Ngulu Mapu ("Γη της Δύσης), κομμάτι της Χιλής, κατοικούμενο από τους nguluches, επεκτεινόταν μεταξύ του ποταμού Limari (από τον ποταμό Choapa οι εκτάσεις μοιράζονταν με τους diaguitas) στα βόρεια, μέχρι το Füta Wapi Chillwe και το Seno de Reloncaví στα νότια, και από την Οροσειρά των Ανδεων ως το Füta Lafken. Το Ngulu Mapu υποδιαιρείται στις εξείς fütanmapu:

• Pikun Mapu (Γη του Βορά): κατοικούμενη από τους pincuches ή λαό του βορά, ήδη εκλειφθέντες, καλύπτει τα εδάφη από τον ποταμό Bío Bío εώς τον ποταμό Limari. Ο πληθυσμός ήταν ανάμεσα στα 110.000 και 220.000 άτομα.
• Nag Mapu (Κάτω Γη) ή Lelfun Mapu (Γη των Κάμπων): κατοικούμενη από τους nagches, abajinos ή llanistas ή λαός των κάμπων της Κεντρικής Κοιλάδας, μεταξύ του Bío Bío και του Toltén. Ηταν γύρω στις 227.000 άτομα το 1545 (45.000 πολεμιστές). Ηταν αυτοί που είχαν την μεγαλύτερη πολεμική δύναμη στις μάχες που διεξήχθησαν του Puren και του Arauco. Κύριοι εχθροί τους ήταν οι wenteches με τους οποίους συχνά συγχέονταν οι ισπανοί και οι κρεόλες.
• Wente Mapu (Γη των Κοιλάδων): κατοικούμενη από molunches, wenteches, huenteches, και “πανοχωρίτες” ή άτομα από τους πρόποδες των Ανδεων στις επαρχίες Malleco και Cautín, στα ανατολικά της οροσειράς Nahuelbuta. Ηταν περίπου 227.000 άτομα το 1545.
• Lafken Mapu (Γη της Θάλασσας): κατοικούμενη από τους lafkanches ή τους ανθρώπους της θάλασσας της παράκτιας περιοχής δυτικά της οροσειράς Nahuelbuta, ανάμεσα στον Bío Bío και τον Toltén, στην επαρχία Cautín και μεταξύ του κόλπου του Mehuín και του κόλπου του Corral, στον κόλπο της Valdivia. Ενδεχομένως είχε γύρω στους 500.000 κατοίκους, σύμφωνα με ισπανικές πηγές για τον παράκτιο στρατό των mapuche που αριθμούσε 100.000 πολεμιστές.
• Inapire Mapu (Γη κοντά στο Χιόνι, ή Γη δίπλα στο Χιόνι) ή Wichan Mapu (Γη των Λόφων): κατοικούμενη από ανθρώπους από τους πρόποδες των γύρω βουνών, μεταξύ των ποταμών Bío Bío και Toltén. Αριθμούσαν περίπου 227.000 άτομα το 1545.
• Pewen Mapu (Γη της Αρουκανίας) ή Pire Mapu (Γη του Χιονιού): κατοικούμενη από τους pehuenches ή τον Λαό του pahuén στο Alto Biobío και στα νότια της αργεντινής επαρχίας Mendoza και στα βόρεια του Neuquén. Ηταν 40.000 άτομα.
• Willi Mapu (Γη του Νότου): κατοικούμενη από τους huilliches ή τον Λαό του Νότου, μεταξύ του ποταμού Toltén και του Seno de Reloncavi y Chiloé. Ο πληθυσμός του εκτιμάται σε 180.000 ιθαγενείς το 1535.
• Futa Willi Mapu ή Chawra Kawin (Μεγάλη Νότια Γη ή Ομάδα της Chaura): η περιοχή νότια του ποταμού Bueno. Μερικοί ιστορικοί θεωρούν mapuche τους cuncos γιατί μιλούν mapudungun, ήταν ακόμη 100.000 άτομα.

Puel Mapu

H Puel Mapu (Γη της Ανατολής), τμήμα της σημερινής Αργεντινής, κατοικούμενη από τους puelches (με την τοπική έννοια, όχι την ιστορική), εκτείνεται από την περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Cuarto και Diamante στο βορά, μέχρι τους ποταμούς Limay και Negro στο νότο, ανατολικό της σύνορο θεωρείται ο ποταμός Salado του Buenos Aires (ή κατά το 1750 η γραμμή των οχυρών και τα χωριά του San Nicolás de los Arroyos, San Antonio de Areco, Luján και Merlo) και η Ka Füta Lafken και δυτικό της όριο είναι η οροσειρά των Ανδεων.

Αυτά τα δύο τμήματα υποδιαιρούνται σε εδαφικές περιοχές που ονομάζονται Fütanmapu, συνδέονται σε κάποιον βαθμό με τους butalmapus της Guerra de Arauco. Η Puel Mapu διαιρείται στα κάτωθι butanmapus:

• Mamüll Mapu (Γη των Βουνών): κατοικούμενη από τους mamulches ή Λαό της Φύσης ή των Δασών με τα Μεγάλα Δέντρα, αντιστοιχεί στο σημερινό νοτιοδυτικό μέρος της επαρχίας της Córdoba, του San Luis και το νοτιοδυτικό κέντρο της επαρχίας La Pampa. Οι κάτοικοί της ενώθηκαν με τους ranqueles στις αρχές του 19ου αιώνα, υπό την ηγεσία του Carripilún.
• Rangkül Mapu (Γη των Καλαμιών): κατοικούμενη από τους ranqueles ή το Λαό των Ζαχαροκάλαμων ή των Καλαμιών, στα ανατολικά των mamulches. Από τις αρχές του 19ου αιώνα απορρόφησε τους mamulches, τους chadiches και άλλους λαούς και τα εδάφη της εκτείνονται από τα δυτικά του Buenos Aires, στην νότια Santa Fe, στα νότια της Córdoba, στα νότια του San Luis, νότια της Mendoza, περιλαμβάνει ολόκληρη την La Pampa και το βόρια του Río Negro.
• Chadi Mapu (Γη του Αλατιού): κατοικούμενη από τον Λαό της Γης του Αλατιού, επίσης καλούνται και chadiches, γύρω από την Λίμνη Urre Lauquen στη ζώνη νοτίως της επαρχίας La Pampa. Οι κάτοικοί της αφομοιώθηκαν από τους υπολοίπους γείτονες λαούς.
• Puel Willi Mapu (Νοτιοανατολική Γη): κατοικούμενη από τον Νοτιοανατολικό Λαό, τους manzaneros ή και puelches. Αντιστοιχεί στα ανατολικά εδάφη του Chubut και νότια του Río Negro όπου και αναμείχθησαν mapuche, pehuenches και tehuelches. Το σύνολο των ατόμων που ζούσαν στις Pampas και μιλούσαν mapudungun ανέρχονταν σε 150.000 πριν την κατάκτησή τους από τα στρατεύμετα της Αργεντινής.
• Boroa (Τόπος των Οστών): κατοικούνταν από πληθυσμό που διέσχισε την Araucanía προς την Pampa το 1820, ήταν περίπου 40.000 άτομα.

Σημείωση: Οι Mapuche δεν υπήρξαν ποτέ ένα ενωμένο Εθνος, αλλά μάλλον μια ενώτητα φυλών που μιλούσαν μια κoινή γλώσσα. Η έννοια του Εθνους άρχισε να εμφανίζεται προς τα τέλη του 19ου αιώνα, κατά την διάρκεια της κατάκτησής τους από την Χιλή και την Αργεντινή.

Ιστορία

Αγρο-κεραμική περίοδος

Οι mapuche προέκυψαν από πολλούς προϋπάρχοντες πολιτισμούς, από την Παλαιο-Ινδιάνικη εποχή. Κάποιες αρχικές θεωρίες τους τοποθετούσαν στην σημερινή Αργεντινή, ανάμεσα στα εδάφη των Huilliches και Pinuches. Αλλες θεωρίες πάλι, μεταγενέστερες, τοποθετούν την ρίζα τους στα εδάφη της Χιλής. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία που τους θέλει αυτόχθονες, ο πολιτισμός τους προήλθε από άλλους προηγούμενους αυτόχθονες πολιτισμούς. Επιπροσθέτως υπάρχει και η θεωρία που τους προσδίδει ελληνική καταγωγή. Ουσιαστικά, η προέλευση των mapuche είναι ένα άλυτο ακόμη ζήτημα.


Επέκταση των Incas

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, ο Túpac Inca Yupanqui, πραγματοποίησε μια επεκτατική εκστρατεία, ξεκινώντας από το Collao την Cochabamba και το Tucumán. Από το Charcas κατευθύνθηκε νότια και κατέκτησε τους diaguitas των κάθετων κοιλάδων, μέρος των πληθυσμών των pinuches (ομάδα mapuche του βορά) που κατοικούσαν στην Κοιλάδα της Χιλής (την σημερινή κοιλάδα της Aconcagua ή την κοιλάδα του Mapocho) και ορισμένες περιφέρειες νοτίως της κοιλάδας αυτής, θέτοντας έτσι τα όρια της Αυτοκρατορίας των Incas, σε μια ζώνη που σύμφωνα με ιστορικούς και αρχαιολόγους, εκτείνεται μέχρι τον ποταμό Maure.

Ο Inca Garcilaso de la Vega, στο βιβλίο του "Comentarios Reales de los Incas", ο Ισπανός Alonso de Ercilla στο επικό του ποίημα La Araucana και οι χρονικογράφοι Vicente Carvallo y Goyeneche και Jerónimo de Vivar, αναφέρουν την επέκταση των Incas προς τον ποταμό Maule και το απάντημά τους με τους promaucaes. Οι Incas υποδούλωσαν κάποια χωριά στην Κοιλάδα της Χιλής, τα οποία τους πλήρωναν φόρους. Σε αυτήν την εκστρατεία προς το νότο, έλαβαν μέρος 20.000 Incas του Yupanqui και 20.000 Mapuche, στα νότια του Maule. Η ομάδα Picuche, γνωστή ως promaucaes από τους Ισπανούς, κατά τον ερχομό των Incas, συμμάχησαν με τις ομάδες Antalli, Pincu και Cauqui. Οι Incas απέστειλαν εκπροσώπους προτείνοντας στους promaucaes να παραδοθούν στον Túpac Inca Yupanqui. Οι Incas αποκαλούσαν promaucaes ή purum aucca τους πληθυσμούς που δεν ανήκαν στην αυτοκρατορία τους.

Οι promaucaes αποφάσισαν να πολεμήσουν και αντιμετώπισαν τους Incas για τρεις ημέρες, δίνοντας μια μάχη που είναι γνωστή ως "η μάχη του Maule". Η σύγκρουση απέφερε πολλούς νεκρούς και από τις δύο πλευρές, χωρίς να αναδείξει νικητή. Την τέταρτη μέρα αποφάσισαν να πάψουν τον πόλεμο. Οι promaucaes αποχώρησαν από το πεδίο της μάχης ως νικηφόροι. Οι Incas τους πήραν το κατόπι για να συνεχίσουν τη σύγκρουση ώστε να εξασφαλίσουν τη νέα κτήση τους. Εντέλει αποφάσισαν να μην συνεχίσουν την εκστρατεία, αλλά να οχυρώσουν τις θέσεις τους και να διαφεντέψουν τα εδάφη που ήδη είχαν κατακτήσει, όπου οι νέοι υπόδουλοι πληθυσμοί αποδέχτηκαν σε μεγάλο βαθμό την κατάκτηση και απέκτησαν προνόμια από αυτήν.

Παρότι οι αρχαιολόγοι δεν έχουν βρει αποδεικτικά στοιχεία της παρουσίας των Incas στα νότια του Río Maule, πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχουν ορισμένα ισπανικά έγγραφα που περιγράφουν πως σ' αυτήν την εκστρατεία ή σε κάποια μεταγενέστερη, θα μπορούσε να είχε γίνει μια υποθετική τελική επέκταση ή εισβολή ακόμη νοτιότερα, ως τον ποταμό Biobío, η οποία θα είχε πραγματοποιηθεί από δυνάμεις των Incas, κατά την βασιλεία του Túpac Inca Yupanqui ή του Huayana Cápac. Ωστόσο οι ιστορικοί λένε πως η ιστορία των κατακτήσεων των Incas πέρα από τον ποταμό Maule, στηρίζεται μόνο στις αναφορές των χρονικογράφων, οι οποίες γενικά δεν είναι απόλυτα σωστές και σπανίως συμφωνούν αναμεταξύ τους. Αυτές οι αναφορές λένε πως αργότερα, γύρω στο 1520, όταν πέθανε ο Inca Huayna Cápac και οι δυο του γιοί, Huáscar και Atahualpa, παρέσυραν το βασίλειο σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, ελαττώθηκε η παρουσία στρατευμάτων των Incas στα εδάφη των Mapuche, λόγω της ανάγκης να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους μετακινούμενοι βόρεια για να υπερασπιστούν καλύτερα τα κατακτημένα εδάφη τους.


Η άφιξη των Ευρωπαίων στο έδαφος των Mapuche .

Δεκαετίες αργότερα, όταν οι Ισπανοί κατακτητές έριξαν την Αυτοκρατορία των Ινκας, προσπάθησαν να κατακτήσουν και τους Mapuche. Εκείνη την εποχή ο πληθυσμός τους εκτιμάται μεταξύ 725.000 και 1.540.000 mapuche. Ωστόσο, η αντίσταση των Mapuche οδήγησε σε παρατεταμένη σύγκρουση, γνωστή ως Guerra de Arauco και διήρκεσε για πάνω από 300 χρόνια, πράγμα που της δίνει την τρίτη θέση στην παγκόσμια ιστορία των πιο μακρών πολέμων (την πρώτη κατέχει ο πόλεμος επανάκτησης της Ιβηρικής - 800χρόνια και την δεύτερη ο πόλεμος των 335 ετών μεταξύ Αγγλίας - Ολλανδίας). Ετσι, χαρακτήρες όπως ο Lautaro (εξέχων στρατιωτικός ηγέτης Mapuche [1534-1557], αιχμαλωτισμένος από παιδί από τους Ισπανούς, υπηρέτησε τον Pedro de Valdivia ως βοηθός, όπου και έμαθε τις πολεμικές τακτικές τους και έπειτα πολέμησε στο πλευρό του λαού του) και αργότερα η εξέγερση του Pelantaro στην δεκαετία του 1590, οδήγησαν στην καθοριστική σύγκρουση μεταξύ των Ισπανών και των Mapuche στον ποταμό Biobío. Η καταστροφή της Curalaba το 1598, όπου σκοτώθηκε ο διοικητής Martín Óñez de Loyola, σηματοδοτεί την ήττα των Ιβηρικών στρατευμάτων στο έδαφος των Mapuche.

Το επικό ποίημα La Araucana (1569, 1578 και 1589) του Ισπανού κατακτητή Alonso de Ercilla, αφιερωμένο στον βασιλιά Φίλιππο Β', είναι μια εποποιία που περιγράφει την αντίσταση του λαού των Mapuche.

“Χιλή, εύφορη Χώρα, ευλογημένη,

κόρη της Ανταρκτικής, φημισμένη,

από έθνη μακρινά είσαι σεβαστή,

γιατ' έχεις περηφάνεια και πυγμή.

Ο λαός σου, σαν στάχυ μεστωμένος,

μ' ευγένεια και θάρρος προικισμένος,

από βασιλιά δεν έχεις κυβερνηθεί

μήτε σε ξένου αρχή ποτέ παραδοθεί!”

Ραψωδία Α' του έπους La Araucana

Οι ομάδες που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Biobío και Toltén κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς στους Ισπανούς κατακτητές στον ονομαστό Πόλεμο του Arauco, μια σειρά από μάχες που διήρκεσαν περίπου 500 χρόνια, με μεγάλες περιόδους εκεχειρίας.

...σαν να μην ήταν από τρία έθνη, οι Pijaos, οι Taironas και οι Araucos, που είναι τα τρία έθνη του πιο γενναίου λαού των Ινδιών...

Ταξίδι στον Κόσμο, Pedro Οrdoñez de Ceballos (1555-1634)

“Και άρχισαν να μάχονται με τέτοιον τρόπο, ορκίζομαι στην Πίστη μου, ότι έχω τριάντα χρόνια που σας υπηρετώ Μεγαλειότατε κι έχω πολεμήσει εναντίον πολλών λαών, αλλά ποτέ δεν ξανάδα ανθρώπους να πολεμούν με τέτοια δύναμη, όπως αυτοί οι ιθαγενείς πολεμούσαν εναντίον μας”

Γράμμα του conquistador Don Pedro de Valdivia προς τον Κάρολο Ε'. Concepción, Χιλή, 15/8/1550)

“Δεν υπάρχει τακτική, γνωστή μόνο στους έμπειρους στρατηγούς, την οποία να μην έχουμε δει εφαρμοσμένη από αυτούς τους βάρβαρους Χιλιανούς”

Córdova y Figueróa

Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι Ισπανοί επιφυλάσσονταν να πηγαίνουν στα εδάφη των Mapuche. Αρχικά το έκαναν δια μέσου θρησκευτικών αποστολών (ειρηνικών), με επικεφαλής τον πατέρα Luis de Valdivia στον λεγόμενο Αμυντικό Πόλεμο, ο οποίος δεν έφερε αποτελέσματα, δίνοντας έτσι τη θέση του στις "συνδιαλλαγές". Σ' αυτές τις συνεδριάσεις και οι δύο πλευρές αντάλλασσαν δώρα και υπέγραφαν συμφωνίες τις οποίες δεσμεύονταν με όρκους να τηρήσουν.

“Ο Αραουκανός δεν πρόκειται ποτέ να υποταχθεί δια των όπλων, διότι είναι εξαιρετικά μαχητικός, με μακρά πολεμική παράδοση και πείρα. Απολαμβάνει τη μάχη με την ευφυΐα που τον διακρίνει, χρησιμοποιεί τις εδαφικές συνθήκες προς όφελός του. Εξελίσσεται ταχύτατα στην αντιμετώπιση των άγνωστων γι' αυτόν όπλων και είναι σε θέση να οικειοποιείται τα όπλα του αντιπάλου.”

Απόσπασμα Υπομνήματος των επισκόπων και εκκλησιαστικών συνόδων που υποβλήθηκε στον Βασιλιά κατά την προσπάθεια να υποτάξουν τους Αραουκανούς μέσω της θρησκείας.

Ετσι λοιπόν, στο Κοινοβούλιο του Quillín, το 1641, συμφωνήθηκε η λήξη του πολέμου και η οριοθέτηση των συνόρων στον ποταμό Biobío, με την συνακόλουθη αποχώρηση των Ισπανών από τις νοτιοανατολικές πόλεις. Οι Mapuche δεσμεύτηκαν να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους και να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς του Στέμματος. Εν συνεχεία διεξήχθησαν και άλλες Συνελεύσεις, με την έγκριση του Βασιλιά της Ισπανίας, στις οποίες διευκρινίστηκε και αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία των mapuche από το ισπανικό Στέμμα και τα δύο μέρη ανέλαβαν την δέσμευση να σταματήσουν τις εχθροπραξίες. Οι συνθήκες αυτές που υπεγράφησαν είχαν αναγνωριστεί από την δημοκρατική κυβέρνηση του στρατηγού Ramón Freire στο Tapihue, στις 7 Ιανουαρίου του 1825 στο Γενικό Κοινοβούλιο του Tapihue. Στα άρθρα 18 και 19 αναγνωρίζεται η κυριαρχία των mapuche επί των εδαφών νοτίως του Biobío.

Ανεξαρτησία και δημιουργία των Κρατών της Χιλής και της Αργεντινής

Στην Χιλή

Κατά τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας της Χιλής, συνήθως οι mapuche υπερασπίζονταν τους βασιλόφρονες, αν και δεν συμμετείχαν πολύ στις μάχες, καθότι αυτές διεξάγονταν μακριά από τα εδάφη τους. Μετά την ανεξαρτησία της από την Ισπανία, η Χιλή ακολούθησε μια πολιτική μη επίθεσης και σύνεσης. Ωστόσο, κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, εφάρμοσε ένα σχέδιο κρατικής επέκτασης στα εδάφη των mapuche. Εκείνη ακριβώς την εποχή έγινε η ονομασία εκ μέρους των βασικών loncos του Ngulumapu ("δυτική επικράτεια" της Χιλής) του Orélie Antoine de Tounens ως Βασιλιά της Αραουκανίας, δημιουργώντας έτσι το Βασίλειο της Αραουκανίας και Παταγονίας στις 17 Νοεμβρίου του 1860.

Ετσι, από το 1861 εώς το 1883, ο χιλιανός στρατός εφάρμοσε διάφορες στρατηγικές, από την συμμαχία με αντίπαλες ομάδες, μέχρι τον πόλεμο, χρησιμοποιώντας ακόμη και την δωροδοκία με αλκοολούχα ποτά. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτελούνταν κυρίως από τον Cornelio Saavedra (χιλιανό στρατιωτικό, εγγονό του προέδρου της Πρώτης Χούντας της Κυβέρνησης της Αργεντινής, που ξεκίνησε στις 25 Μαΐου του 1810), με αποκορύφωμα την πλήρη υποταγή των mapuche το 1883. Σε όλη αυτήν την διαδικασία δόθηκε ο ευφημισμός “Ειρήνευση της Αραουκανίας”.

Το Δεκέμβριο του 1866, το Κογκρέσο της Χιλής ψήφισε νόμο που αναγνώριζε τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των Mapuche στα "Ινδιάνικα Εδάφη", δημιουργώντας μια Επιτροπή εμπειρογνωμόνων -την Επιτροπή Διακανονισμού με τους Ινδιάνους- της οποίας η αποστολή ήταν ο ακριβής προσδιορισμός των ινδιάνικων κτήσεων. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, τα εδάφη εκείνα για τα οποία οι ινδιάνοι δεν θα μπορούσαν να αποδείξουν την ιδιοκτησία τους, θα θεωρούνταν εγκαταλελειμμένες εκτάσεις και άρα δημόσια σύμφωνα με το άρθρο 590 του Αστικού Κώδικα του 1857. Το Συνταγματικό Δίκαιο Ιδιοκτησίας, σύμφωνα με το νόμο του 1866, μπόρεσε να εφαρμοστεί μόνο μετά την στρατιωτική νίκη της Χιλής στα 1883, με την οποία το Κράτος ανέλαβε τον στρατιωτικό έλεγχο των εδαφών των mapuche. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι mapuche υποχρεώθηκαν να ζήσουν με 500.000 εκτάρια γης, την στιγμή που πριν είχαν στην κατοχή τους 10.000.000 εκτάρια, δηλαδή με ένα 5% των πρότερων εδαφών τους. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική των αποικιστών των εδαφών του νότου, κατέληξε να τους θέσει στο περιθώριο, και να ιδιοποιηθεί παρανόμως μεγάλο μέρος της γης τους, συμπεριλαμβανομένων και εδαφών αναγνωρισμένων με τους "Τίτλους του Ελέους" (Títulos de Merced).

Στην Αργεντινή

Παράλληλα με την "Ειρήνευση", πραγματοποιούταν από τον Στρατό της Αργεντινής η επονομαζόμενη "Κατάκτηση της Ερήμου", η οποία ήταν πολύ επιζήμια για τους Mapuche. Υπήρξε μια πρώτη απόπειρα το 1833 που επέτρεψε στα στρατεύματα της Αργεντινής να καταλάβουν σχεδόν ολόκληρη την έκταση στα βόρεια των Río Negro και Limay, και την περιοχή της Valcheta, αλλά ο εμφύλιο πόλεμος στην Αργεντινή επέτρεψε στους mapuche και τους λαούς που είχαν στο μεταξύ απορροφηθεί πολιτισμικά από αυτούς, να συσπειρωθούν, ώστε στις αρχές του 1870 να πραγματοποιούν επιδρομές μέχρι τα περίχωρα των πόλεων Mendoza, San Luis, Río Cuarto, νότια της Santa Fe και σε μεγάλο μέρος της επαρχίας του Buenos Aires, φτάνοντας μέχρι σχεδόν 70 χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Buenos Aires. Η ήττα τους ήταν ολοκληρωτική από την αρχή της λεγομένης Κατάκτησης της Ερήμου, η επίσημη έναρξη της οποίας τοποθετείται στο 1879 και διεξήχθη υπό του στρατηγού Julio Argentino Roca (τον επόμενο χρόνο, το 1880, εξελέχθη πρόεδρος της χώρας).


Οι Mapuche από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα

Από την επαναδιοργάνωση των mapuche μέχρι το Στρατιωτικό Καθεστώς

Στις επόμενες γενιές των Mapuche προέκυψαν διάφορες οργανώσεις, όπως η Corporación Araucana de Venancio Coñoepan, η Federación Araucana de Aburto Panguilef, η Sociedad Caupolicán και η Unión Araucana de Antonio Chiwailaf. Ανάμεσα σ' αυτές τις οργανώσεις, υπήρχαν διαφορετικές θέσεις, τόσο παραδοσιακές όσο και αφομοιωτικές στον Καθολικισμό, αλλά όλες είχαν ως κοινό σημείο την επαναφορά της υφαρπαγμένης από τους σφετεριστές γης των προγόνων τους ώστε να διατηρηθεί ο πολιτισμός τους. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εμφανίστηκε στη δημόσια σκηνή της Χιλής το "κίνημα mapuche", το οποίο αναμείχθηκε στην πολιτική και τα κόμματά της, διατηρώντας όμως πάντα την ιδιαιτερότητά του. Αυτή η διαδικασία έφτασε στο αποκορύφωμά της την δεκαετία του 1960 και στις αρχές του 1970.

Η ακραία κριτική του status quo από πολλούς τομείς της χιλιανής κοινωνίας, επέτρεψε στους mapuche την ενσωμάτωση των κτηματικών τους απαιτήσεων. Ετσι το 1969 ξεκίνησαν τις καταλήψεις στις διεκδικούμενες από τους mapuche εκτάσεις, κίνηση γνωστή ως "el Cautinazo"

Με την Αγροτική Μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση του Salvador Allende, πολλές κοινότητες mapuche επαναστάτησαν, ξεκινώντας μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια ανάκτησης εκτάσεων, στα πλαίσια του κυβερνητικού προγράμματος. Προς το 1972, οι θιγέντες γαιοκτήμονες οργάνωσαν στις "comités de retoma" (επιτροπές επανάκτησης), παραστρατιωτικές οπλοφόρες ομάδες διωκόμενες από την κυβέρνηση βάση του Νόμου Εσωτερικής Ασφαλείας του κράτους.

Στρατιωτικό Καθεστώς και η Συμφωνία της Nueva Imperial

Η Δικτατορία υπήρξε σκληρότατη στην Αραουκανία, όπου εκατοντάδες άνθρωποι εξαφανίστηκαν ή βασανίστηκαν. Οι οργανώσεις επανεμφανίστηκαν κατά το 1978, ως αντίδραση στο Νομοθετικό Διάταγμα 2675 που οριοθετούσε την νομική έννοια της κοινόχρηστης έκτασης -το τελευταίο στήριγμα της ιδιοκτησίας τους- και την ινδιάνικη ιδιότητα των ιδιοκτητών της γης. Προέκυψαν έτσι τα Πολιτιστικά Κέντρα Μapuche, ως το μοναδικό επιτρεπόμενο από την δικτατορία είδος οργάνωσης, από τις οποίες αργότερα θα προέκυπτε η οργάνωση Ad Mapu.

Υπήρξε έντονη αντίδραση από μέρους των ιθαγενών, κινητοποιήσεις, ταραχές και συγκρούσεις. Πράγμα που οδήγησε την κυβέρνηση να αλλάξει την τροπολογία.

Από το 1978, σε εφαρμογή του άρθρου 25 του νομοθετικού διατάγματος 2.568/78, επιβλήθηκε η επέκταση των ινδιάνικων εκτάσεων, μεταβιβάζοντας σταδιακά σε 2.639 ινδιάνους συνολικά 51 αγροτεμάχια, ιδιοκτησίας των Fisco, SAG, ex CORA, CORFO, και CONAF, έκτασης 113.342 εκταρίων. Με την εφαρμογή αυτού του νόμου, από το 1978 εώς το 1990 δόθηκαν συνολικά 69.984 τίτλοι ιδιοκτησίας στους ινδιάνους, και δυνάμει λοιπών διατάξεων αυτού του νόμου και των νεομεταβιβαζόμενων εκτάσεων, ολοκληρώθηκαν 72.931 τίτλοι ιδιοκτησίας.

Το 1989, ηγέτες διαφόρων οργανώσεων mapuche συναντήθηκαν στην Nueva Imperial με τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης του "Συνασπισμού των Κομμάτων για την Δημοκρατία" Patricio Aylwin Azócar. Σε αυτήν τη συνάντηση συμφωνήθηκε πως το Κράτος θα έδινε συνταγματική αναγνώριση στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα των Αυτόχθονων Πληθυσμών, θα δημιουργούσε Ειδική Επιτροπή σε συνεργασία με τις ινδιάνικες οργανώσεις για τη μελέτη ενός Ινδιάνικου Νόμου.
Σε αντάλλαγμα, οι ινδιάνικες οργανώσεις δεσμεύτηκαν να χρησιμοποιούν τους νόμιμους θεσμούς για την διεκδίκηση των απαιτήσεών τους.


Η σχέση με τις Κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης

Η δασική σύγκρουση και ο ρόλος του Κράτους της Χιλής

Στις αρχές του 1990 και κατά την σταδιακή επιστροφή της δημοκρατίας, το Συμβούλιο Πασών των Εδαφών (Consejo de Todas las Tierras) πραγματοποίησε διάφορες παράνομες παραδόσεις συμβολικών προγονικών εκτάσεων των mapuche σε ιδιώτες. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν να θέσει σε εφαρμογή τον Νόμο Εσωτερικής Ασφαλείας του Κράτους, θεσπισμένου κατά τον ψυχρό πόλεμο από τον πρόεδρο Gabriel González Videla, που οδήγησε στην καταδίκη 141 mapuche και στη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

Το 1993 ψηφίστηκε ο Νόμος Ινδιάνικης Ανάπτυξης. Ωστόσο η νέα αυτή κατάσταση, που είχε μια καλή οπτική για τους mapuche, λειτούργησε μέχρι το 1997, όπου και τους περίμενε μια νέα κρίση. Η Ισπανική εταιρεία ENDESA ξεκίνησε την κατασκευή του δεύτερου κεντρικού υδροηλεκτρικού σταθμού στην περιοχή του Alto Bío Bío (με το όνομα Ralco). Ορισμένοι mapuche-pehuenche που κατοικούσαν στην περιοχή, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εκτάσεις τους, στηριζόμενοι στην προστασία της νέας νομοθεσίας που απαιτούσε την έγκριση της Εταιρείας Ινδιάνικης Ανάπτυξης (Corporación de Desarollo Indígena - CONADI) για την ανταλλαγή ινδιάνικης γης. Λόγω της άρνησης του κυβερνητικού οργανισμού να εγκρίνει τη συγκεκριμένη ανταλλαγή, επειδή έθιγε τα συμφέροντα των pehuenches, ο πρόεδρος Eduardo Frei αντικατέστησε το διευθυντή της CONADI και τους υπαλλήλους που αντετίθεντο στο μεγάλο έργο. Κι έτσι, πλημμύρισαν χιλιάδες εκτάρια γης και ιερών τόπων των mapuche-pehuenche, με τρόπο εντελώς αυταρχικό κι αδιάλλακτο.

Ταυτόχρονα, στις κεντρικές κοιλάδες ξεκίνησε η εκμετάλλευση των δασικών εδαφών που είχαν φυτευτεί κατά την διάρκεια της δικτατορίας, σε εκτάσεις που είχαν ανακτηθεί από τους mapuche κατά την διακυβέρνηση του Allende, αλλά οι οποίες αργότερα πέρασαν στα χέρια μεγάλων εταιρειών. Τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών ξυλείας που εκμεταλλεύονταν τις δασικές περιοχές των mapuche, ο φόβος των αγροτών που καλλιεργούσαν τις επαν-ανακτημένες εκτάσεις των mapuche, και η αυξανόμενη βία στην περιοχή κατά τα τέλη του '90, παρακίνησε την Γερουσία να εκδώσει έκθεση όπου εξέφραζε την ανησυχία της για την σοβαρή απειλή της ασφάλειας δικαίου στην περιοχή των συγκρούσεων. Ωστόσο, αυτή η έκθεση αμφισβητήθηκε διότι περιείχε δηλώσεις 15 και πλέον θιγόμενων αγροτών και μόνο ενός εκπροσώπου των mapuche, και επειδή δεν αναφερόταν στα αίτια της σύγκρουσης.


Η διάλυση της CΑΜ και η βίαιη κλιμάκωση της Κοινωνικής Διαμαρτυρίας των Μapuche

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ricardo Lagos, η κρατική απάντηση στο ζήτημα mapuche απέκτησε δύο βασικούς δρόμους:

• Αφ' ενός της εφαρμογής του νόμου περί παράνομων και βίαιων πράξεων στους ακτιβιστές mapuche, το πιο κρίσιμο σημείο της οποίας έλαβε χώρα το 2002, όταν κατά την διάρκεια μιας παράνομης κατάληψης έκτασης στο Fundo Santa Alicia, στην κοινότητα της Ercilla, στην περιφέρεια του Malleco, έχασε τη ζωή του ο 17χρονος mapuche Alex Lemun Saavedra από πυρά των Αστυνομικών Δυνάμεων της Χιλής.
• Κι αφ' ετέρου της επιχείρησης της Ασφάλειας της λεγομένης "Επιχείρηση Υπομονή", υπό την ηγεσία του της Γραμματείας Εσωτερικών με επικεφαλής τον Jorge Correa Sutil, με την οποία χαρακτηρίστηκε η Συντονιστική των Κοινοτήτων της Σύγκρουσης Arauco-Malleco (CAM) ως τρομοκρατική οργάνωση, διώχθηκε ως τέτοια και φυλακίστηκαν οι ηγέτες της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων δικών ήταν η "Υπόθεση Lonkos", όπου οι Lonkos Pascual Pichun και Aniceto Norin καταδικάστηκαν σε 5 έτη και 1 μέρα φυλάκισης για "απειλή τρομοκρατικού εμπρησμού" και η "Υπόθεση Puluco-Pidenco", όπου 4 χωρικοί καταδικάστηκαν σε 10 έτη και 1 μέρα φυλάκισης για "τρομοκρατικό εμπρησμό".

Αυτές οι δίκες είχαν καταγγελθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, δια του Ειδικού Εισηγητή επί των Αυτόχθονων Λαών Rodolfo Stavenhagen, και από οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, ως δίκες αμφιβόλου νομιμότητας. Τα δρώμενα καταγγέλθηκαν στην Παναμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση της δέουσας διαδικασίας, μεταξύ άλλων, όπως κατοχυρώνεται στην Παναμερικανική Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο οργανισμός αυτός έκανε αποδεκτό το βάσιμο της καταγγελίας.

Από την πλευρά της, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Μάρτιο του 2007, ένα όργανο επιφορτισμένο με την εποπτεία του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του 1966, με τις παρατηρήσεις του σχετικά με την Χιλή, καταγγέλλει επίσης τις καταδικαστικές πρακτικές εναντίων του κοινωνικού κινήματος mapuche. Σε αυτό το πλαίσιο, κάλεσε το Χιλιανό Κράτος να τροποποιήσει το Νόμο 18.314 (γνωστό ως αντιτρομοκρατικό νόμο). Επιπλέον, βάσει των άρθρων 1 και 27 του Συμφώνου, η Επιτροπή εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της που "αρχαία γη" εξακολουθεί να κινδυνεύει από δασική επέκταση και μεγάλα έργα υποδομής και ενέργειας, λέγοντας ότι το Χιλιανό Κράτος θα πρέπει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε οι διαπραγματεύσεις με τις ινδιάνικες κοινότητες να καταλήξουν σε μια λύση που θα σέβεται τα δικαιώματα επί της γης αυτών των κοινοτήτων, σε συμμόρφωση με τα άρθρα 1 παρ.2, και 27 του Συμφώνου, και θα πρέπει να επισπεύσει τις διαδικασίες ώστε να παραμείνει η αναγνώριση αυτής της γης ως προγονική και ορθά οριοθετημένη. Προέτρεψε επίσης την Κυβέρνηση της Χιλής να διαπραγματευθεί με τις αυτόχθονες κοινότητες πριν από την χορήγηση αδειών για την οικονομική εκμετάλλευση των επίδικων εκτάσεων και να εγγυηθεί ότι σε καμία περίπτωση η παρακείμενη εκμετάλλευση δεν έρχεται σε αντίθεση με τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στο Σύμφωνο. Το 2004 η Επιτροπή Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων, απεφάνθη επί του θέματος κατά τον ίδιο τρόπο.

Τον Μάρτιο του 2006, 4 από τους 9 κρατούμενους mapuche που είχαν καταδικαστεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ξεκίνησαν απεργία πείνας, η οποία διήρκεσε πάνω από 62 μέρες, χωρίς να καταφέρει την κυβέρνηση του Michelle Bachelet να άρει την πολεμική δικαστική διαδικασία που τέθηκε σε εφαρμογή από τον προκάτοχό του.

Το 2007 πολλές ομάδες mapuche δεν είχαν παραιτηθεί των εδαφικών τους διεκδικήσεων και πολλές από τις οργανώσεις τους απαιτούσαν αυτονομία των περιοχών τους, επιστροφή των εδαφών τους και περισσότερες ευκαιρίες πολιτικής αντιπροσώπευσης. Τον Οκτώβριο του 2007 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας, η οποία έληξε χωρίς την κυβερνητική διαπραγμάτευση που διεκδικούσαν οι απεργοί.

Το 2008, επί αρχηγίας του κράτους από τον Michelle Bachelet Jeria, ο Matias Cartileo (1985-2008), φοιτητής Αγρονομίας, χιλιανός καταγωγής mapuche, απεβίωσε στις 3 Ιανουαρίου 2008, όταν μια ριπή από Uzi διαπέρασε το κορμί του, διατρώντας τον πνεύμονά του. Ο Matias Cartilleo συμμετείχε σε κατάληψη ιδιωτικής έκτασης, η οποία οι mapuche ισχυρίζονταν πως πρόκειται για προγονικό έδαφος, λόγος για τον οποίον, κλήθηκε η αστυνομία να δράσει.

Μετά το περιστατικό, ο αστυνομικός που διέπραξε τη δολοφονία προφυλακίστηκε ενώ διεξάγονταν οι σχετικές έρευνες. Προέκυψαν κριτικές κατά του στρατιωτικού εισαγγελέα José Pinto Aparicio που ερευνούσε τα αίτια, γιατί ήταν ο ίδιος που είχε αποφανθεί να παραμείνει ατιμώρητη η δολοφονία του Alex Lemún το 2002, αίτημα που απορρίφθηκε από το Στρατοδικείο το 2004.


Αίτημα δικαιώματος αυτοδιάθεσης

Το Ισπανικό στέμμα αναγνώρισε μέχρι ενός ορισμένου σημείου την αυτονομία τους και μόνο έπειτα από κάποιες δεκαετίες πέτυχαν την ανεξαρτησία τους. Οι κρατικές οντότητες της Χιλής και της Αργεντινής με κατασταλτικές μεθόδους επέβαλαν στους αυτόχθονες κατοίκους mapuche περιορισμό των δραστηριοτήτων τους καθορίζοντας πλαίσιο δράσης και δυνατοτήτων.

Αν και οι mapuche στην εποχή μας διαβιώνουν κυρίως σε αστικά κέντρα, εντούτοις διατηρούν την κουλτούρα τους και δεν έχουν αφομοιωθεί στον υπόλοιπο πληθυσμό, κρατώντας στενή επαφή με τα πάτρια εδάφη τους και τον πολιτισμό τους και διατηρούν επίσης τις εδαφικές διεκδικήσεις και τις της πολιτισμικής αναγνώρισης. Διάφορες οργανώσεις mapuche διεκδικούν την αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση που τους αναλογεί ως λαός, όπως αναγνωρίζεται από το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Με την έγκριση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων των Αυτόχθονων Λαών από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 13 Σεπτέμβρη του 2007, η διεθνής κοινότητα έχει αναγνωρίσει ρητώς τα χαρακτηριστικά των λαών των ινδιάνων, όπως ήδη ανέφερε ο Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών Miguel Alfonso Martínez, ο οποίος στη μελέτη που του ανατέθηκε από τον ΟΗΕ αναφέρει πως: "δεν μπόρεσα να βρω νομικό επιχείρημα για την στήριξη της υπόθεσης πως οι αυτόχθονες πληθυσμοί έχουν χάσει διεθνώς τον ινδιάνικο χαρακτήρα τους ως λαοί".

Αν και η έκταση της αυτονομίας και τα υποτιθέμενα οφέλη ποικίλουν μεταξύ των διαφόρων τομέων των mapuche, πολλές από τις οργανώσεις τους που την απαιτούν, την σχετίζουν και την ζητούν κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αυτή επετεύχθη από τον λαό των Inuit στην Γροιλανδία, από την δεκαετία του '90, και επιζητούν οφέλη όπως αυτά που προέκυψαν για τους ινδιάνους της Βολιβίας, αρχής γενομένης από την πρόσφατη εκλογή ενός προέδρου aymara στη χώρα (Evo Morales).

Επιπλέον, οργανώσεις mapuche όπως η Wallmapuwen, έχουν δημιουργήσει δεσμούς με τις Bloque Nacionalista Galleco (BNG) και Esquerra Republicana Catalunya (ERC), προτείνοντας την αναπαραγωγή του συστήματος στις αυτόνομες κοινότητες της Χιλής, καθώς και την συνταγματική αναγνώριση των
αυτόχθονων πληθυσμών (παρόμοια περίπτωση της αναγνώρισης της περιφερειακής διοίκησης και γλώσσας στην Ισπανία).

Επίσης το ζήτημα έχει απήχηση και στον κόσμο του πολιτισμού, με την περίπτωση του διεθνιστή συγγραφέα Asel Luzarraga, προσφάτως συλληφθέντος, ή της σκηνοθέτιδος Elena Varela, η οποία μετά την σύλληψή της, είναι αυτή τη στιγμή ελεύθερη υπό όρους, πράξεις που φαίνονται ως προσπάθεια του χιλιανού κράτους να αποσιωπήσει τις φωνές υποστήριξης αυτού του ινδιάνικου λαού.
Εκπροσωπούνται στην UNPO (Unrepresented Nations and Peoples Organization).

Ιοκάστη
wikipedia,

ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.

Αγριο ρύζι, µια ινδιάνικη σπεσιαλιτέ στην κουζίνα µας

Το άγριο ρύζι είναι ένα αρχαίο παραποτάµιο αγρωστώδες, ενδηµικό φυτό των Βόρειων Αµερικανικών Πεδιάδων που αγαπούσαν οι Ινδιάνοι.

Ορισµένα υλικά συνδέονται πολύ στενά µε µια συγκεκριµένη εποχή. Το άγριο ρύζι είναι ένα από αυτά. Η εποχή του για τους περισσότε ρους µάγειρες δεν είναι η άνοιξη ή το καλοκαίρι, αλλά µάλλον το φθινόπωρο.

Αυτό είναι ένα στερεότυπο που έχω µάθει να προσπερνάω. Το άγριο ρύζι, ένα αρχαίο παραποτάµιο αγρωστώδες, εν δηµικό φυτό των Βόρειων Αµερικανικών Πεδιάδων, τον καρπό του οποίου αγα πούσαν οι Ινδιάνοι, είναι ιδιαίτερα γευ στικό δηµητριακό, µε άρωµα νερού και ξύλου, σαν τη γη που το παράγει: τη γη της Μινεσότας.

Εξαιρετικό σε παχύρρευστα χειµωνιάτικα πιλάφια µε αποξηραµένα φρούτα, ακόµα και σε κρεµώδεις χειµωνιάτικες σούπες, η φυσική του γεύση ξηρών καρπών το καθιστά τέλειο για συνδυασµούς µε όλα τα τραγανά πράσινα προϊόντα της άνοιξης: από αγκινάρες και σπαράγγια µέχρι καταπράσινο αρακά και κουκιά.

Είναι εξαιρετικό µε γλυκά καροτάκια και φρέσκο σκόρδο, µε ποταµίσια ψάρια καθώς και µε εσπεριδοειδή. Αν και η συγκοµιδή γίνεται µάλλον αρχές του φθινοπώρου, είναι εξαιρετικό όλο τον χρόνο και αποτελεί ένα τέλειο συστατικό στις ενδιάµεσες περιόδους, όπως τώρα, που έχει µια ψύχρα η ατµόσφαιρα.

Αυτό που ονοµάζουµε άγριο ρύζι σήµερα δεν είναι ακριβώς το αυθεντικό προϊόν. Το αυθεντικό άγριο ρύζι, αρχαίος αµερικανικός καρπός, διαθέτει µια πα λέτα χρωµάτων ουράνιου τόξου, από γήινα χρώµατα του ξύλου, χακί - πράσινο µέχρι το χρώµα του µαονιού µέχρι κατάµαυρο αλλά και σκούρο ξανθό. (Αυτό που αγοράζουµε στα σούπερ µάρκετ είναι το καλλιεργηµένο άγριο ρύζι. Το µεγαλύτερο µέρος της παραγωγής του καλλιεργείται σε εµπορικούς ορυζώνες στην Καλιφόρνια και τη Μινεσότα). Η επιστηµονι κή του ονοµασία είναι Ζizania palustris, και ευδοκιµεί ακόµα στους υγρότοπους γύρω από τις Μεγάλες Λίµνες. Η ετήσια συγκοµιδή του είναι ένα τελετουργικό ορόσηµο για τους Αµερικανούς Ινδιά νους. Μάλιστα, από το 1939, σύµφωνα µε τη νοµοθεσία της Μινεσότα, η συλλογή του αυθεντικού άγριου ρυζιού πρέπει να γίνεται µε κανό, από οµάδα δύο ατόµων εξοπλισµένη µε ένα κοντάρι για πλοήγηση (η κωπηλασία είναι αδύνατη γιατί τα καλάµια που φυτρώνουν είναι πυκνά) και δύο µακριά ραβδιά που χρησιµοποιούνται για να λυγίζουν τους βλαστούς και να κουνάνε απαλά τα ώριµα στάχυα για να πέφτουν στην πιρόγα. Τη στιγµή της συγκοµιδής του, το άγριο ρύζι είναι πράσινο και το επόµενο στάδιο στέγνωµα πάνω από τη φωτιά και ξεφλούδισµα του σπόρου παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο στη γεύση του, στην υφή και στον χρόνο παρασκευής του.

Οι περισσότεροι πιθανότατα δεν θα συναντήσουµε ποτέ το αυθεντικό άγριο ρύζι.

Οµως και το καλλιεργηµένο εξακολουθεί να είναι ένα από τα αγαπηµένα µου υλικά. Λατρεύω την καπνιστή του γεύση και το άρωµα φύλλου που έχει. Μου θυµίζει το τσάι lapsang souchong.

Μου αρέσει πολύ να το παντρεύω µε ελληνικά πιάτα ώστε να δηµιουργώ κάτι υγιεινό και µοναδικό. Λατρεύω να το ταιριάζω µε πικρά χόρτα όπως ρόκα και κρητικό σταµναγκάθι, ανακατεµένο µε φασόλια Πρεσπών. Το έχω µπλέξει µέσα σε µαγειρεµένα σέσκουλα γλυκαίνοντάς το µε µια χούφτα σταφίδες. Το έχω χρησιµοποιήσει σαν υποκατάστατο του πλιγουριού σε µια ανατολικο-δυτική εκδοχή του ταµπουλέ. Είναι εξαιρετικό µε καπνιστά χοιρινά προϊόντα όπως το πελοποννησιακό σύγκλινο και το κρητικό απάκι, κοµµατάκια µέσα σε σαλάτα από άγριο ρύζι µαζί µε φρέσκα κρεµµυδάκια και φρέσκα ζεµατισµένα κουκιά. Πιστεύοντας ότι τα περισσότερα τρόφιµα ταιριάζουν καλύτερα µε όσα φυτρώνουν γύρω σε κοντινή απόσταση, το άγριο ρύζι, ένας ποταµίσιος καρπός, θεωρώ ότι συνδυάζεται φυσικά και πολύ γευστικά µε ποταµίσια ψάρια. Εχω ανακαλύψει ότι ταιριάζει πολύ ωραία µε την καπνιστή βορειοελλαδική πέστροφα.

Αλλά η θέση του στην κουζίνα δεν περιορίζεται µόνο στο γεύµα. Είναι εξαιρετικό και για πρωινό. Μπορείτε να το δοκιµά σετε γλυκό µαζί µε στραγγιστό γιαούρτι, σταφίδες, µπανάνα, αµύγδαλα, µέλι και κανέλα. Αυτό είναι πρωινό για πρωταθλητές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Το άγριο ρύζι ταιριάζει µε ποταµίσια ψάρια, ιδίως µε την καπνιστή βορειοελλαδική πέστροφα

Αγριο ρύζι µε πέστροφα

Για 6-8 µερίδες
2 3/4 κ.γ. αλάτι 2 φλιτζ. άγριο ρύζι (120 γραµµ.)

450 γραµµ. φρέσκα φασολάκια 3 κ.σ. ξίδι 3 κ.σ. µουστάρδα 2 1/2 κ.γ. ζάχαρη 1/3 φλιτζ. σπορέλαιο 1/3 φλιτζ. κοµµένο φρέσκο άνηθο 240 γραµµ. καπνιστή πέστροφα, ξεκοκαλισµένη και κοµµατιασµένη 4 φρέσκα κρεµµυδάκια, κοµµέ να σε λεπτές φέτες 1.Βάζουµε 4 λίτρα νερό και 2 κουταλάκια αλάτι να πάρουν βράση σε µια κατσαρόλα. Ρίχνουµε το άγριο ρύζι και σιγοβράζουµε µέχρι να γίνει λίγο τρυφερό και να ανοίξουν οι κόκκοι, για 1 - 1 1/4 ώρες. Σουρώνουµε το ρύζι.

2.Βράζουµε τα φασολάκια σε µεγάλη κατσαρόλα µε αλατισµέ νο νερό µέχρι να είναι τραγα νά-τρυφερά, για περίπου 2 λεπτά, και µετά τα µεταφέρουµε µε τρυπητή κουτάλα σε µπολ µε παγωµένο νερό. Σουρώνουµε τα φασολάκια, τα στεγνώνουµε και κόβουµε κάθε βολβό διαγώνια.

3.Χτυπάµε µαζί το ξίδι, τη µουστάρδα, τη ζάχαρη και το υπόλοιπο, 3/4 κ.γ., αλάτι σε ένα µπολ. Μετά προσθέτουµε το λάδι αργά αργά, χτυπώντας συνεχώς µέχρι να δέσει. Ρίχνουµε µέσα και τον άνη θο και συνεχίζουµε το χτύπηµα.

4.Ανακατεύουµε τα φασολάκια, την πέστροφα και τα κρεµµυδά κια µαζί µε το ζεστό ρύζι σε ένα µεγάλο µπολ. Περιχύνουµε µε το ντρέσινγκ και ανακατεύουµε απαλά.

Το να φτιάξει κανείς άγριο ρύζι δεν είναι επιστήµη. Σε γενικές γραµµές, όσο πιο σκούρος και µεγάλος ο καρπός τόσο πιο πολύ χρόνο θέλει για να µαγειρευτεί. Το ρύζι είναι έτοιµο µόλις σκάσει και ανοίξει. Χρειάζεται 30-60 λεπτά όταν σιγοβράζει. Ορισµένοι µάγειρες το µουλιάζουν πρώτα για να µαλακώσει και να βράσει πιο εύκολα. Στην Ελλάδα µπορείτε να βρείτε καλλιεργηµένο άγριο ρύζι στο τµήµα µε τα ρύζια στο σούπερ µάρκετ. Δεν είναι η πιο φτηνή επιλογή ρυζιού, σίγουρα γι αυτό και ορισµένες εταιρείες µάλλον το συνδυάζουν µε µπασµάτι και άλλες ποικιλίες, άρα αυτό που πωλείται συχνά εδώ ως άγριο ρύζι είναι µια σακούλα µε µπασµάτι µε λίγους σκούρους κόκκους από τον καλλιεργηµένο τύπο.


Σαλάτα ρυζιού

Για 6 µερίδες
240 γρ. άγριο ρύζι (περίπου 1 1/2 φλιτζ.), πλυµένο 2 στελέχη σέλερι, κοµµένα σε κυβά κια 2 µικρές ώριµες ντοµάτες, κοµµένες σε κυβάκια 1/2 καρότο, κοµµένο σε κυβάκια 1/2 κρεµµύδι, ψιλοκοµµένο 1/2 κόκκινη πιπεριά, κοµµένη σε κυ βάκια 1/2 πράσινη πιπεριά, κοµµένη σε κυ βάκια 1/2 κίτρινη πιπεριά, κοµµένη σε κυ βάκια 1/2 φλιτζ. αµύγδαλα σε φέτες, κα βουρδισµένα 1/2 φλιτζ. σταφίδες 6 κ.σ. ξίδι µπαλσάµικο 3 κ.σ. σπορέλαιο 1 κ.γ. ψιλοκοµµένο σκόρδο 1. Σε µια κατσαρόλα βάζουµε 5 φλιτζάνια αλατισµένο νερό να πάρει βράση.

Ρίχνουµε το άγριο ρύζι και µαγειρεύουµε, ανακατεύοντας, ώσπου να γίνει τρυφερό, για 40 λεπτά. Το σουρώνου µε και το µεταφέρουµε σε µπολ να κρυώσει. (Το βάζουµε στο ψυγείο, σκεπα σµένο για 2 ώρες).

2. Σε ένα µεγάλο µπολ ανακατεύουµε τα λαχανικά, τα αµύγδαλα και τις σταφίδες µαζί µε το άγριο ρύζι.

3. Σε άλλο µπολ χτυπάµε µαζί το ξίδι, το λάδι, το σκόρδο, το αλάτι και το πιπέρι.

4. Περιχύνουµε τη σαλάτα µε το ντρέσινγκ και ανακατεύουµε καλά.

Heavy metal και ινδιάνοι στο νέο Darkthrone

Το νέο, 15ο full-length, album των Darkthrone λέγεται “Circle the Wagons” και κυκλοφόρησε στις 5 Απριλίου από την Peaceville. Ο (τις περισσότερες φορές) τραγουδιστής, (τις περισσότερες φορές) κιθαρίστας και (τις περισσότερες φορές) ο μπασίστας τους, Nocturno Culto, μίλησε τόσο για το μουσικό μέρος του album, όσο και για το εικαστικό του. Για το μουσικό μέρος, ο Nocturno Culto είπε: «Νομίζω πως τώρα εστιαζόμαστε περισσότερο στο heavy metal και στο rock and roll, αλήθεια, αυτό είναι το στιλ που μου αρέσει να παίζω στην κιθάρα και αυτό φαίνεται και στο album γιατί τα τραγούδια μου κλίνουν περισσότερο προς το heavy metal. Από την πρώτη μέρα των ηχογραφήσεων είχα ένα καλό προαίσθημα, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αυτό… Δεν είναι cool να το λέει κανείς αλλά πιστεύω πως το νέο μας album είναι από τις καλύτερες δουλειές που έχουμε κάνει. Τα τραγούδια είναι πολύ δυνατά και έχουν καλή παραγωγή, όπως το βλέπουμε εμείς. (…) Δεν ανήκουμε στην μοντέρνα σκηνή, είμαστε κάπως outsiders. Στις καρδιές μας, ανήκουμε ακόμα στο underground, εκεί είναι που αισθανόμαστε πιο άνετα.» Για το δε εικαστικό μέρος, σχολίασε: «Έχει ινδιάνικη θεματολογία, δεν ξέρω αν το έχε ξανακάνει άλλο group αυτό. Το επιμελήθηκε ο Dennis Dread, ο αμερικανός καλλιτέχνης που έκανε επίσης τα τρία τελευταία εξώφυλλά μας, δείχνει τον Mr. Necro στο εξώφυλλο, με διάφορα ινδιάνικα πράγματα.» Μερικοί τίτλοι κομματιών του album θα είναι: “Those Treasures Will Never Befall You”, “I Am the Graves of the 80s”, “Stylized Corpse”, “Black Mountain Totem” , “I Am the Working Class” και “Eyes Burst at Dawn”.

ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ

Το παρακάτω κείμενο με τίτλο «Declaration of War Against Exploiters of Lakota Spirituality» συντάχθηκε και μοιράστηκε ανώνυμα στην 5η Σύνοδο Κορυφής των εθνών Λακότα, Ντακότα και Νακότα στον καταυλισμό του Πάϊν Ριτζ (Pine Ridge), στις 10 Ιουνίου 1993. Δημοσιεύθηκε αυθημερόν στο περιοδικό «Eyapaha» στο Μάντερσον (Manderson) της Νότιας Ντακότα και αναδημοσιεύεται εδώ προς κατανόηση κάποιων εκπληκτικά ισχυρών ομοιοτήτων.

Κήρυξη Πολέμου
Ενάντια σε Αυτούς που Καπηλεύονται την Πνευματικότητα των Λακότα

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ κατ' επανάληψη έχουμε όλοι μας ασχοληθεί με την κακοποίηση και καπηλεία της πνευματικότητας των Λακότα, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ εκπροσωπούμε την αναγνωρισμένη παραδοσιακή πνευματική ηγεσία, την παραδοσιακή γερουσία και την εκλεγμένη αντιπροσώπευση του έθνους των Λακότα, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ επί μακρόν έχουμε υποστεί την απερίγραπτη ταπείνωση του να βλέπουμε τις πιο ιερές τελετές και θρησκευτικές πρακτικές των Λακότα να βεβηλώνονται, διακωμωδούνται και κακοποιούνται από διάφορους μη - Ινδιάνους, είτε αυτο-χρισμένους, είτε γυρολόγους, είτε οπαδούς σεχτών, είτε εμπόρους, είτε από αυτο-ονομαζόμενους «σαμάνους της Νέας Εποχής» και τους οπαδούς τους, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ με τρόμο όσο και αγανάκτηση βλέπουμε αυτήν την εξευτελιστική διαρπαγή των ιερών μας παραδόσεων Λακότα να έχει πια λάβει μορφή επιδημίας σε όλες σχεδόν τις αστικές περιοχές της χώρας, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ τα σεβαστά λατρευτικά μας αντικείμενα εξευτελίζεται με την πώληση αντιγράφων τους σε λαϊκά παζάρια, ψεύτικες τελετές «pow - wow» και λιανομάγαζα της «Νέας Εποχής», και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ έχουν ιδρυθεί ακόμη και ψευτο-θρησκευτικοί φορείς που χρεώνουν με εισιτήριο όσους καλούν να συμμετάσχουν σε ψεύτικα «sweatlodges» και προγράμματα «Αναζήτησης Οράμματος», και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ διοργανώνονται για μη - Ινδιάνους από τσαρλατάνους και αρχηγούς σεχτών διάφοροι βέβηλοι «Χοροί του Ήλιου», οι οποίοι δεν είναι παρά αηδιαστικές και αισχρές μιμήσεις των δικών μας ιερών τελετουργικών «Χορών του Ήλιου», και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ διάφοροι μη - Ινδιάνοι έχουν οργανωθεί σε παρωδίες «φυλών» και παίρνουν ονόματα που τα θεωρούν «ινδιάνικα» ως νομιμοποίησή τους να καπηλεύονται χοντρικά και να εμπορευματοποιούν τις εθνικές μας παραδόσεις, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ σε κολλέγια και πανεπιστήμια έχουν ξεφυτρώσει μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που έχουν καθιερώσει βέβηλες μιμήσεις των θρησκευτικών μας πρακτικών από σπουδαστές και διδάσκοντες με το πρόσχημα δήθεν εκπαιδευτικών προγραμμάτων πάνω στον «σαμανισμό», και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ διάφοροι μη - Ινδιάνοι τσαρλατάνοι και αυτο-χρισμένοι πωλούν βιβλία που βοηθούν στην συστηματική καταπάτηση της εθνικής μας θρησκευτικότητας, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η τηλεοπτική και κινηματογραφική βιομηχανία εξακολουθεί να διαποτίζει την μαζική διασκέδαση με χυδαίες, συναισθηματικές και ολοκληρωτικά διαστρεβλωμένες παρουσιάσεις της εθνικής μας θρησκευτικότητας και κουλτούρας, οι οποίες ενισχύουν τα αρνητικά στερεότυπα των πολλών ανθρώπων για τους Ινδιάνους και επίσης πλήττουν σοβαρά την αυτο-εκτίμηση των παιδιών μας, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ τα άτομα και οι ομάδες που συμμετέχουν στο «Κίνημα της Νέας Εποχής» και το «Κίνημα των Ανδρών», σε σέχτες του «Νεο-Παγανισμού» και σε εργαστήρια «σαμανισμού» έχουν καπηλευτεί τις εθνικές μας θρησκευτικές παραδόσεις, μιμούμενοι τις τελετουργίες μας και ανακατώνοντάς τες με μη - Ινδιάνικες πρακτικές εσωτερισμού μέσα σε έναν προσβλητικό και επικίνδυνο ψευτο-θρησκευτικό χυλό, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ το παράλογο δημόσιο ποζάρισμα όλης αυτής της σκανδαλώδους ποικιλίας ψευτο - Ινδιάνων τσαρλατάνων, αυτο-χρισμένων, εμπορικών κερδοσκόπων, αρχηγών και οπαδών σεχτών και «σαμάνων της Νέας Εποχής», αποτελεί ένα ογκώδες εμπόδιο στον αγώνα όσων από το έθνος μας σέβονται την Παράδοσή μας για μία επαρκή δημόσια αναβάθμιση των πολιτικών, νομικών και θρησκευτικών αναγκών των πραγματικών Λακότα, και

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ αυτή η ολοένα αυξανόμενη καπηλεία των εθνικών μας θρησκευτικών παραδόσεων απαιτεί να αναλάβουμε άμεση δράση για να υπερασπιστούμε την πολύτιμη θρησκευτικότητά μας από περαιτέρω μόλυνση, βεβήλωση και κατάχρηση

ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ:
1. Κηρύσσουμε πόλεμο ενάντια σε όλους όσους επιμένουν να καπηλεύονται, κακοποιούν και παραποιούν τις ιερές παραδόσεις και θρησκευτικές πρακτικές των εθνών μας Λακότα, Ντακότα και Νακότα.

2. Κάνουμε έκκληση σε όλα τα Λακότα, Ντακότα και Νακότα αδέλφια μας να εναντιωθούν ενεργά και έντονα σε αυτή τη επικίνδυνη ιδιοποίηση και συστηματική καταστροφή των ιερών μας παραδόσεων.

3. Κάνουμε έκκληση στους ανθρώπους των εθνών μας να συνεργαστούν παντού, ώστε να εντοπίσουν όλες τις περιπτώσεις όπου κακοποιούνται οι ιερές παραδόσεις μας και μετά να αντισταθούν σε αυτές τις κακοποιήσεις, χρησιμοποιώντας όποιες τακτικές κρίνονται κατά περίπτωση αναγκαίες, διαδηλώσεις, μποϋκοτάζ, συνεντεύξεις τύπου, κ.ά.

4. Ειδικά κάνουμε έκκληση στους ομοεθνείς μας Λακότα, Ντακότα και Νακότα να αναλάβουν δράση για πρόληψη της όποιας συμμετοχής ανθρώπων μας σε αυτές τις κακοποιήσεις, συμμετοχής που επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν ανήκουν σε εμάς να κακοποιούν τις ιερές τελετές και θρησκευτικές πρακτικές μας. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ανάμεσά μας υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που εκπορνεύουν τα θρησκευτικά μας έθιμα για δικό τους προσωπικό όφελος.

5. Ορίζουμε μηδενική ανοχή προς όλους τους «σαμάνους για λευκούς» που ξεφυτρώνουν μέσα από τις κοινότητές μας για να «νομιμοποιήσουν» την καπηλεία των λατρευτικών μας εθίμων από μη - Ινδιάνους. Όλοι αυτοί οι «πλαστικοί ιερείς» είναι εχθροί μας.

6. Ζητάμε από όλα τα παραδοσιακά έθνη, τις φυλετικές ηγεσίες και τα κυβερνητικά συμβούλια όλων των άλλων ινδιάνικων εθνών να ενωθούν μαζί μας στο αίτημα για άμεσο τερματισμό αυτής της αχαλίνωτης καπηλείας των σεβαστών και ιερών αμερικανινδιανικών παραδόσεων, εκδίδοντας ανακοινώσεις καταγγελίας αυτών των προσβολών, καθώς δεν είναι μόνον οι θρησκευτικές πρακτικές των Λακότα, Ντακότα και Νακότα που βλάπτονται από μη - Ινδιάνους.

7. Ζητάμε τέλος από όλα τα αδέλφια μας Ινδιάνους να συμμετάσχουν αποφασιστικά και θαρραλέα σε αυτόν τον αγώνα μας για τερματισμό της καταστροφής των ιερών μας παραδόσεων, έχοντας πάντοτε στο νου τους ότι το υψηλότερο καθήκον μας ως Ινδιάνοι είναι να διατηρήσουμε την καθαρότητα των πολύτιμων παραδόσεών μας προς χάριν των παιδιών μας και των μελλοντικών γενεών, ώστε να επιβιώσουν και να ζήσουν ευτυχισμένα όπως το Μεγάλο Πνεύμα επιθυμεί για όλους τους σεβαστούς ανθρώπους των εθνών μας.

ΥΣΕΕ

Ινδιάνοι εναντίον ανάπτυξης!

«Ο Αμαζόνιος έχει μεγάλη ιστορία λεηλασίας και εκμετάλλευσης. Στην αρχή ήταν η έκρηξη με την εκμετάλλευση του καουτσούκ στη ζούγκλα. Αργότερα ήρθαν οι πετρελαϊκές εταιρείες και ξεκίνησε η παράνομη αποψίλωση των δασών, χωρίς να υπάρχει καμία κρατική οντότητα που να υπερασπίζεται τους ιθαγενείς. Οι ντόπιοι βαρέθηκαν πια να βλέπουν τις κυβερνήσεις να τους αφήνουν στο περιθώριο. Δεν τις εμπιστεύονται. Ολο μιλούν για οικονομική ανάπτυξη, ποτέ όμως για παιδεία, για τις ανάγκες των τοπικών κοινοτήτων, για νοσοκομεία, για σχολεία...».

Ο καθολικός ιερέας Κάρλος Μαρουγιάρι, ιθαγενής και ο ίδιος, δίνει με λίγα λόγια το διά ταύτα των πρόσφατων πολύνεκρων συγκρούσεων ανάμεσα σε ιθαγενείς και αστυνομικές δυνάμες που συγκλόνισαν το Περού και οδήγησαν σε άτακτη υποχώρηση την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Αλαν Γκαρσία.

Η χώρα είχε να ζήσει τέτοια αιματοχυσία από τις αρχές της δεκαετίας του '90, οπότε ξεκίνησε η αρχή του τέλους για το μαοϊκό αντάρτικο «Φωτεινό Μονοπάτι». Κατά ειρωνική σύμπτωση, το Περού είχε φιλοξενήσει στα τέλη Μαΐου την τέταρτη Διεθνή Σύνοδο των Αυτόχθονων Λαών της Αμερικής, στην οποία διακήρυξαν την αποφασιστικότητά τους να δράσουν για την προστασία της γης τους και της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.

Φαίνεται, πάντως, ότι το σύνθημα της συνόδου έπιασε τόπο, αφού ο πρόεδρος Γκαρσία, αντιμέτωπος με τη χειρότερη κοινωνική κρίση και φοβούμενος τα χειρότερα, αναγκάστηκε να αποσύρει τα επίμαχα διατάγματα που άνοιγαν το δρόμο στην εκμετάλλευση της ζούγκλας του Αμαζονίου από ιδιώτες.

Η κρίση στο Περού υποβόσκει εδώ και καιρό. Από τον περασμένο Απρίλιο εκπρόσωποι των 65 αυτόχθονων φυλών της χώρας, οι οποίες αριθμούν συνολικά 400.000 άτομα, παρεμποδίζουν την είσοδο στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που βρίσκονται στην περιοχή του Αμαζονίου, απαιτώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει τα διατάγματα που έδιναν το πράσινο φως για την πώληση της ζούγκλας και την εκμετάλλευσή της από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, εναρμονίζοντας έτσι τη νομοθεσία του Περού με τη διμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που υπέγραψε με τις ΗΠΑ.

Γι' αυτό το θέμα δεν ζητήθηκε ποτέ η γνώμη των ντόπιων, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν δει το παραμικρό όφελος από τη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη που σημειώνει η χώρα τα τελευταία χρόνια, αλλά και κινδυνεύουν να εκτοπιστούν διά της βίας από τη «Μητέρα Γη» («Πάτσα Μάμα» στη γλώσσα των Ινδιάνων) με την οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ζωή τους και η ιστορία τους.

Απέναντί τους, όμως, έχουν ένα αμείλικτο εχθρό, που ονομάζεται «ανάπτυξη». Η ζούγκλα του Αμαζονίου κρύβει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα οποία η κυβέρνηση θέλει να εκμεταλλευτεί πάση θυσία.

Στην προσπάθειά της να κερδίσει την συμπάθεια της εγχώριας και της διεθνούς κοινής γνώμης, περιγράφει τους Ινδιάνους σαν μια χούφτα καθυστερημένων που επιμένουν να ζουν στη λίθινη εποχή, συμπαρασύροντας με το πείσμα τους μια ολόκληρη χώρα.

Οταν οι άστοχοι κυβερνητικοί χειρισμοί οδήγησαν στην πρόσφατη αιματοχυσία, η προπαγάνδα επεκτάθηκε και προς «ξένες δυνάμεις που επιθυμούν να ανακόψουν την οικονομική ανάπτυξη του Περού». Τα βέλη έφτασαν ευθέως και στον πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες, τον πρώτο ιθαγενή πρόεδρο στην ιστορία της χώρας του, ο οποίος εξέφρασε την υποστήριξή του στα αιτήματα των αυτόχθονων του Περού. Οσο για τον πρόεδρο των ιθαγενών του Περού, Αλμπέρτο Πισάνγκο, στιγματίστηκε ως ηθικός αυτουργός των ταραχών και υποχρεώθηκε να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην πρεσβεία της Νικαράγουας.

Το Περού δεν είναι, βέβαια, η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει το καυτό ζήτημα της εκμετάλλευσης ή μη του Αμαζονίου. Με ανάλογα διλήμματα ταλαιπωρούνται και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής που κατέχουν από ένα κομμάτι του μεγάλου πνεύμονα του πλανήτη, όπως το Εκουαδόρ ή -κατά κύριο λόγο- η Βραζιλία. Κι εκεί οι αυτόχθονες έρχονται αντιμέτωποι με τη ληστρική διάθεση των πολυεθνικών, συγκρούονται με τις κυβερνήσεις των χωρών τους ή μηνύουν μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες για την καταστροφή που έχουν προκαλέσει στη γη τους.

Η αντιπαράθεση θα σκληρύνει αναπόφευκτα και άλλο, όταν από τη μια μεριά τα πετρελαϊκά αποθέματα λιγοστεύουν και από την άλλη διάφορες κυβερνήσεις παραδίδονται αμαχητί στη δίψα για ακόρεστο κέρδος, χωρίς καμία παράλληλη μέριμνα για το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό εδώ και αιώνες. Ισως η πρόσφατη σφαγή στο Περού να μην είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου...

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ