Αμερικανοί Ινδιάνοι απειλούν την Ουάσιγκτον με απόσχιση

Με αρχηγό τους τον «Τελευταίο των Μοϊκανών» Ράσελ Μινς, η φυλή των Ογκλάλα Λακότα, από την εθνότητα των Σιου, διεκδικεί εδάφη και δικαιώματα που τους αρνείται σταθερά ο Λευκός Οίκος .

Αμερικανοί Ινδιάνοι απειλούν την Ουάσιγκτον με απόσχιση
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ

Πάνω, παραδοσιακή σκηνή των Ινδιάνων των Μεγάλων Πεδιάδων στη Βόρεια Αμερική. Δεξιά, ο Τατάνκα Ιγιοτάκα, γνωστός περισσότερο ως Καθιστός Ταύρος, ένας από τους πιο γνωστούς Ινδιάνους αρχηγούς



Έπεσαν θύματα μαζικής εξόντωσης, έχασαν τον πόλεμο με τους λευκούς, υπέγραψαν συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ, περιορίστηκαν σε καταυλισμούς. Έπειτα από αιώνες καταπίεσης, οι Ινδιάνοι της Αμερικής ξέθαψαν το τσεκούρι του πολέμου απειλώντας με απόσχιση την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Επικεφαλής τους είναι ένας μαχητικός ακτιβιστής, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον «Τελευταίο των Μοϊκανών», στην ομώνυμη ταινία του Μάικλ Μαν.
Εδώ και 140 χρόνια οι Ινδιάνοι της Αμερικής αποτελούν ένα είδος προσφύγων στην ίδια τους τη γη. Οι απόγονοι της φοβερής φυλής των Ογκλάλα Λακότα, η οποία ανήκει στην εθνότητα των Σιου, διεκδικούν και πάλι αυτά που τους αρνούνται σταθερά οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Μοναδικό τους όπλο είναι μια διακήρυξη απόσχισης την οποία παρέδωσαν πριν από μερικές ημέρες στο υπουργείο Εσωτερικών. Μαζί με τη διακήρυξη, καταθέτουν τα διαβατήριά τους και υπενθυμίζουν ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αγνοεί περίπου 150 επίσημες συμφωνίες που είχαν υπογραφεί με τους ηττημένους αρχηγούς τους μετά τους Ινδιάνικους Πολέμους στα τέλη του 18ου αιώνα. «Είμαστε Αμερικανοί όσο και εσείς και πριν από εσάς, αλλά δεν είμαστε πλέον πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών», αναφέρουν στη διακήρυξη. Πληγωμένο Γόνατο. Πίσω από αυτόν τον νέο πόλεμο βρίσκεται η πιο μαχητική και ριζοσπαστική πτέρυγα των Ινδιάνων, το Αmerican Ιndian Μovement. Τη διακήρυξη παρέδωσαν στην Ουάσιγκτον επτά «αρχηγοί», επικεφαλής των οποίων ήταν ο Ογιάτε Ουασινάπι- «Αυτός Που Βοηθάει Τους Ανθρώπους». Ο Ουασινάπι ζει σε έναν καταυλισμό στη Νότια Ντακότα και το αμερικανικό όνομά του είναι Ράσελ Μινς. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως τον ηθοποιό που υποδύθηκε τον «Τελευταίο των Μοϊκανών» στην ομώνυμη ταινία του Μάικλ Μαν, στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με τον Ντάνι Ντέι Λιούις και τη Μάντλιν Στόουν. Λιγότεροι ξέρουν ότι ο Ράσελ Μινς είναι ένας μαχητικός ακτιβιστής, που στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί από τις αμερικανικές αρχές για ένοπλη εξέγερση, είχε καταδικαστεί και του είχε δοθεί χάρη από τον τότε κυβερνήτη της Πολιτείας. Οι εχθροί του τον χαρακτηρίζουν ταραξία, εξτρεμιστή ή κυνηγό της φήμης. Το FΒΙ, το οποίο τον παρακολουθεί από τότε που τέθηκε επικεφαλής της εξέγερσης του Πληγωμένου Γόνατου (Wounded Κnee), του ιστορικού τόπου όπου το 1890 σημειώθηκε η τελευταία σφαγή αμάχων Ινδιάνων. Εκείνη την τραγωδία έκανε τραγούδι το 1972 ο Τζόνι Κας. Την ίδια χρονιά ο Ράσελ Μινς οδηγούσε τους ομοεθνείς του στο «μονοπάτι των καταπατημένων συμφωνιών».
Ουασίτσου. Ο «ταραξίας» Ράσελ Μινς δεν ενοχλεί μόνο το Γραφείο Ινδιάνικων Υποθέσεων, το οποίο διαχειρίζεται την πληρωμή των αποζημιώσεων που προέβλεπαν εκείνες οι παλιές συμφωνίες. Τρομάζει και τους ηλικιωμένους των συμβουλίων της φυλής, που γνωρίζουν από προσωπική πείρα ότι η σύγκρουση με τους λευκούς δεν έκανε ποτέ καλό στον λαό τους. Εκείνος, όμως, στα 70 του χρόνια, επιμένει: Οι Ουασίτσου, οι λευκοί άνθρωποι, παραβίασαν τις συμφωνίες. Το 1926 η Ουάσιγκτον είχε πιστέψει ότι βρήκε ένα τέχνασμα που θα έλυνε το πρόβλημα μια για πάντα. Με μια νομοθετική πράξη του Κογκρέσου, ανακήρυξε όλους τους Ινδιάνους της Αμερικής, πολίτες των ΗΠΑ. Δεν ήταν ακριβώς μια γενναιόδωρη πράξη, αλλά ένας τρόπος για να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις της απέναντι στους ηττημένους ιθαγενείς, δεδομένου ότι συμφωνίες νοούνται μόνο μεταξύ κυβερνήσεων και κυρίαρχων κρατών και όχι μεταξύ ενός κράτους και πολιτών. Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν με τα όπλα οι έποικοι του Νέου Κόσμου, το πέτυχαν με τη νομοθεσία.

Οι ινδιάνοι των πεδιάδων της βόρειας Αμερικής

Οι Ινδιάνοι των Πεδιάδων είναι το πρότυπο για την αντίληψη και την εικόνα που έχουμε για τους "Ινδιάνους": έφιπποι πολεμιστές και κυνηγοί του αγριοβούβαλου. Αυτός ο πολιτισμός, όμως, διατηρήθηκε μόνο δύο αιώνες, από την εισαγωγή του αλόγου κατά τον 17ο αιώνα έως την εξαφάνιση του βούβαλου τον 19ο αιώνα. Σ' αυτό το διάστημα οι φυλές των Πεδιάδων έγιναν όχι μόνο το επίκεντρο της πολιτικής του εποικισμού των ΗΠΑ, αλλά και της επιστημονικής -και ιδιαίτερα της ανθρωπολογικής- μελέτης. Στον παρόντα τόμο παρουσιάζεται ο "παραδοσιακός" τρόπος ζωής των Ινδιάνων των Πεδιάδων μέσα από κείμενα γνωστών εκπροσώπων της αμερικανικής σχολής της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας. Τα κείμενα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: την παραδοσιακή παραγωγή, τον υλικό πολιτισμό και τις τέχνες, τις μορφές συγγενειακής και κοινωνικής οργάνωσης, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελετουργίες, τη μυθολογική παράδοση, την ιστορία. Αρκετά στοιχεία αυτού του πολιτισμού ανήκουν στο παρελθόν, όπως η στηριγμένη στο κυνήγι του βουβαλιού οικονομία και ο υλικός πολιτισμός. Άλλα διατηρήθηκαν στο χρόνο, όπως ο δεσμός και η οργάνωση της συγγένειας ή ο ρόλος του οράματος, και άλλα, νέα στοιχεία, εντάχθηκαν, όπως κάποια θρησκευτικά κινήματα, σε έναν πιο σύγχρονο τρόπο ζωής. Η ιστορία των Ινδιάνων -και ιδιαίτερα των φυλών των Πεδιάδων- είναι γεμάτη πολεμικές και πολιτικές συγκρούσεις με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, οι οποίες συστηματικά επιδίωξαν, και πέτυχαν, να περιορίσουν τα δικαιώματα και την επικράτεια τους. Χρειάστηκε να φτάσουμε στη δεκαετία του '60, όπου, παράλληλα με άλλα κοινωνικά κινήματα, οι ιθαγενείς Αμερικανοί κατόρθωσαν να αναπτύξουν μια νέα ταυτότητα.

«Η Αμερική ανακαλύφθηκε από Μινωίτες θαλασσοπόρους»

ΝΕΑ ΘΕΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΡΕΤΑΝΟ ΓΚΑΒΙΝ ΜΕΝΖΙΣ «Η Αμερική ανακαλύφθηκε από Μινωίτες θαλασσοπόρους»
Bookmark and Share

«Οι Μινωίτες ανακάλυψαν την Αμερική 3.700 χρόνια πριν από τον Κολόμβο», υποστηρίζει Βρετανός συγγραφέας και αντιπλοίαρχος σε υπό έκδοση βιβλίο, που ήδη συναντά αντιρρήσεις

οιος λαός κατάφερε να αξιοποιήσει τα ορυχεία χαλκού πριν από 4.200 χρόνια στα σύνορα μεταξύ Καναδά και Ηνωμένων Πολιτειών; Και πώς βρέθηκαν ίχνη νικοτίνης στην αρχαία Αίγυπτο; Λύση σε ένα από τα «μεγαλύτερα μυστήρια» της αρχαιολογίας έρχεται να δώσει το υπό έκδοση βιβλίο του Γκάβιν Μένζις, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι Μινωίτες ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να πατήσουν το πόδι τους στην Αμερική, 3.700 χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο.

Ο 72χρονος Βρετανός συγγραφέας, πρώην αντιπλοίαρχος υποβρυχίου του βασιλικού ναυτικού, είχε προκαλέσει σάλο πριν από οκτώ χρόνια με το πρώτο του βιβλίο «1421: η χρονιά που η Κίνα ανακάλυψε την Αμερική», που πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε 130 χώρες και στο οποίο διατεινόταν πως ένας Κινέζος ευνούχος είχε οδηγήσει έναν στόλο ιστιοφόρων στην Αμερική 71 χρόνια πριν από τον Κολόμβο.

Τώρα σειρά έχουν οι Μινωίτες θαλασσοπόροι. «Μπορούμε να κάνουμε ακριβείς εκτιμήσεις όσον αφορά το μήκος, το πλάτος και το βύθισμα των σκαφών και ως εκ τούτου να υπολογίσουμε την ποντοπόρο ικανότητά τους», εξηγεί στη «Wall Street Journal» ο συγγραφέας. «Τα σκάφη θα μπορούσαν να πλεύσουν με τον αέρα καθώς και με χαμηλότερο πανί σε περίπτωση θύελλας», είναι το πρώτο επιχείρημα του συγγραφέα. Και βασίζεται τόσο στις απεικονίσεις πλοίων σε μινωικές τοιχογραφίες όσο και στα ελάχιστα υπολείμματα του ναυαγίου του Uluburun που ανακαλύφθηκε το 1982 στη Μικρά Ασία και χρονολογείται με ακρίβεια στο 1305 π.Χ.- σώθηκε τμήμα από το σκαρί και το φορτίο περιείχε στοιχεία από εννέα διαφορετικούς πολιτισμούς της εποχής).

Επόμενος άσος στο μανίκι του συγγραφέα είναι αποδείξεις που σχετίζονται με το DΝΑ, καθώς υποστηρίζει πως διαθέτει στοιχεία ότι οι Μινωίτες έφεραν ένα σπάνιο γονίδιο που εντοπίζεται σήμερα ανάμεσα στους γηγενείς Αμερικανούς που ζουν γύρω από τη Λίμνη Σουπίριορ, κοντά στα αμερικανοκαναδικά σύνορα, όπου έχουν εντοπιστεί πλούσια κοιτάσματα χαλκού και χιλιάδες χάλκινα εργαλεία. Μάλιστα επικαλείται επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν πως ο «μοναδικής καθαρότητας χαλκός» της περιοχής της λίμνης ταιριάζει με τα ευρήματα του ναυαγίου του Uluburun. Τρίτη απόδειξη είναι η μεταφορά ενδημικών φυτών της Αμερικής σε άλλους πολιτισμούς: ίχνη νικοτίνης εντοπίστηκαν στην Αίγυπτο σε αρχαίες μούμιες και κόκκοι καλαμποκιού είναι χαραγμένοι στους ναούς τους (και ο καπνός και το καλαμπόκι ήταν άγνωστα στην περιοχή). «Οι Αιγύπτιοι όμως με τα σαθρά πλοία τους δεν ήταν ικανοί ναυτικοί», σημειώνει ο Γκάβιν Μένζις. «Μόνο οι Μινωίτες, με τους οποίους διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις, μπορούσαν να κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια».

Αν όμως οι Μινωίτες είχαν μεταφέρει καπνό από την Αμερική στην Αίγυπτο, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ίχνη και στην Κρήτη; «Ένα έντομο που συνδέεται άμεσα με τον καπνό βρέθηκε θαμμένο στην ηφαιστειακή στάχτη περί το 1450 π.Χ. στο σπίτι ενός εμπόρου, στο Ακρωτήρι της Θήρας. Ονομάζεται Lasioderma Serricorne και ενδημεί στην Αμερική. Και ας μην ξεχνάμε πως ο καπνός δεν ευδοκιμούσε στην Ευρώπη το 1450 π.Χ.», υποστηρίζει ο συγγραφέας.


Άρχισαν οι αμφισβητήσεις
Πριν ακόμη το βιβλίο οριστικοποιήσει τίτλο και ημερομηνία κυκλοφορίας οι ατζέντηδες τρίβουν τα χέρια τους καθώς «η ιστορία που αναθεωρεί τα μέχρι τώρα δεδομένα πουλάει εξαιρετικά», όπως παραδέχεται ο ατζέντης του συγγραφέα Λουίτζι Μπονόμι.

Οι επιστήμονες είναι ήδη στις επάλξεις της αμφισβήτησης: «Δεν υπάρχουν στοιχεία για την εξερεύνηση ή εκμετάλλευση των κοιτασμάτων από άλλους πέρα από τους γηγενείς Αμερικανούς», εκτιμά η αναπληρώτρια καθηγήτρια Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και ειδική στην προϊστορική αρχαιολογία της Λίμνης Σουπίριορ Σούζαν Μάρτιν.

«Θεωρητικά είναι πιθανό οι Μινωίτες να έφτασαν στην Αμερική», λέει ο ειδικός στη μινωική αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ Τζον Μπένετ. «Τα πλοία τους όμως ήταν πολύ μικρά για να μεταφέρουν ικανές προμήθειες και φορτίο για ένα τόσο μακρινό ταξίδι».

Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Α&Μ του Τέξας που ηγήθηκε των ανασκαφών του Uluburum Κεμάλ Πουλάκ. «Δεν θα ήταν εφικτό ένα τόσο φιλόδοξο ταξίδι. Παρά το γεγονός ότι τα πλοία ήταν γερά, δεν είχαν κατάστρωμα που να αντέχει στις καταιγίδες και τις θαλασσοταραχές» ενώ προσθέτει πως ο χαλκός από το ναυάγιο του Uluburum προέρχεται από την Κύπρο.

Εκτός βεβαίως από τις αντιρρήσεις υπάρχουν κι εκείνοι που συντάσσονται με τον Βρετανό συγγραφέα. Όπως ο ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον Καρλ Γιόχανσεν που επικροτεί τη νέα θεωρία και δηλώνει πως είναι «πεπεισμένος πως οι Μινωίτες δεν ήταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι που κατάφεραν να διαπλεύσουν τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό».

«Χρειάζονταν ορμητήρια»
«Διατυπώνονται διαρκώς καινοφανείς θεωρίες από ερευνητές που προσπαθούν να παρουσιάσουν απόψεις για να αυξήσουν τις μετοχές και τις πωλήσεις των βιβλίων τους», παρατηρεί από την πλευρά του στα «ΝΕΑ» ο ομότιμος καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεώργιος Κορρές. «Όσον αφορά τις απόψεις του κ. Μένζις, θα ήθελα να επισημάνω πως οι Αιγύπτιοι είχαν κάνει υπερπόντια ταξίδια προς Νότον. Δεύτερον, πώς ήταν δυνατόν να διαπλέουν τόσο μικρά πλοιάρια τη νύχτα τον Ατλαντικό; Μπορεί να έκαναν μεγάλα ταξίδια, αλλά η προώθηση γινόταν σταδιακά, καθώς τη νύχτα τα πλοιάρια σταματούσαν σε όρμους, νησάκια και ακρωτήρια με τα οποία είναι διάσπαρτο το Αιγαίο. Και τέλος, πώς μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο οι Αιγύπτιοι να εντόπισαν καπνό και καλαμπόκι στους λαούς που ζούσαν προς Νότον ή στους λαούς της Εγγύς Ανατολής;».

Μαίρη Αδαμοπούλου
ΝΕΑ

Η ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ

Έρευνα για το θάνατο έξι ιθαγενών σε απομακρυσμένη περιοχή του Αμαζονίου, όπου κατοικεί η φυλή Γιανομάμι, διεξάγουν οι αρχές της Βενεζουέλας, σε μια προσπάθεια να διασταυρώσουν καταγγελίες ότι οι θάνατοι οφείλονται στη μόλυνση του ποταμού Ορινόκο από την παράνομη εξόρυξη χρυσού...

Εισαγγελείς, οι οποίοι συνοδεύονταν από στρατιώτες, μετέβησαν αυτή την εβδομάδα στο Παρίμα Μπι, ένα χωριό στην περιοχή του Αμαζονίου, κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία, όπου με τη βοήθεια μεταφραστών, μίλησαν στους πρεσβύτερους του χωριού για το θάνατο έξι μελών της φυλής.

«Φαίνεται ότι ο θάνατος ενός από τους αρχηγούς της φυλής, στο χωριό Μομόι και τριών γυναικών προκλήθηκε από ρύπανση στην περιοχή εξαιτίας της παράνομης μεταλλευτικής δραστηριότητας», ανακοίνωσε το υπουργείο Δικαιοσύνης της χώρας.

Οι παράνομες εξορύξεις στην περιοχή, ιδιαίτερα προς την πλευρά της Βραζιλίας, έφεραν ασθένειες στη φυλή. Η ρύπανση στη δεκαετία του 1980 προκάλεσε τον αφανισμό του 20% των μελών της.

Σύμφωνα με το υπουργείο, δύο νεαρά μέλη της φυλής, δολοφονήθηκαν καθώς άγνωστοι τα ψέκασαν με ένα υγρό. Πάντως δεν διευκρινίστηκε πότε επήλθαν αυτοί οι θάνατοι και εάν συνδέονται με τους υπολοίπους.

Οι Γιανομάμι, με 30.000 μέλη είναι η μεγαλύτερη φυλή του Αμαζονίου και ζουν ανάμεσα στη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία. Μέχρι πριν από 50 χρόνια, είχαν περιορισμένη επικοινωνία με τον έξω κόσμο.

Πέρυσι οι υγειονομικές αρχές της Βενεζουέλας κατάφεραν να αναχαιτίσουν επιδημία γρίπης των χοίρων στην κοινότητα των Γιανομάμι, που συνήθως ζουν σε κυκλικές κοινοτικές καλύβες γύρω από μία αυλή. Οι άνδρες κυνηγούν για την τροφή και οι γυναίκες καλλιεργούν φυτά.

Το ενδιαφέρον της κυβέρνησης του προέδρου Ούγκο Τσάβες για τη φυλή των Γιανομάμι, έχει φέρει ραγδαίες αλλαγές στην καθημερινότητα των μελών της.

Περίπου 30 γιατροί έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στο δάσος, κοντά στα σύνορα, στην πλευρά της Βενεζουέλας, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη προγράμματα εκμάθησης γραφής, ανάγνωσης και αγροτικής εκπαίδευσης. Πηγή: http://www.skai.gr

O ινδιάνοι Xιβάρος (Jivaros)

Tου ΓIANNH EΛAΦPOY
Φωτο: Francois Ancellet/Rapho/Apeiron

O ινδιάνοι Xιβάρος (Jivaros) ζούν στην καρδιά του τμήματος του Aμαζονίου που βρίσκεται στο Eκουαδόρ (Iσημερινός), κοντά στα σύνορα με το Περού. Σήμερα, είναι η μεγαλύτερη φυλή στον Aμαζόνιο, πλησιάζοντας τα 90.000 άτομα. Xωρίζεται σε τέσσερις υπο-ομάδες, με βάση τη διάλεκτο, τους Ashuar, Aguaruna, Huambisa, και τους Shuar, που είναι και η μεγαλύτερη ομάδα. Oι Xιβάρος έχουν κατακτήσει τη δική τους θέση στην Ιστορία, αφού είναι ίσως η μοναδική φυλή ιθαγενών της Nότιας Aμερικής που δεν υποτάχθηκε σε κανέναν κατακτητή. Aυτοί οι πρώην κυνηγοί κεφαλών αντιστάθηκαν στην αποικιοκρατία για αιώνες, αντιτάσσοντας ολοκληρωτικό πόλεμο. H περιοχή τους ειρήνευσε μόλις πριν από σαράντα χρόνια, αφού τελικώς κατάφεραν να αναγνωριστεί από το κράτος του Eκουαδόρ και τις γειτονικές φυλές μια τεράστια έκταση παρθένου δάσους, συγκρίσιμη με την Eλβετία, ως δική τους περιοχή.

Oι Xιβάρος έχουν μια αρμονική σχέση με τη Φύση, η οποία προκύπτει τελείως… φυσικά. Δεν είναι, δηλαδή, «οικολόγοι», απλώς ζουν και αισθάνονται σαν φιλοξενούμενοι της Φύσης, ευσεβείς στην αγκαλιά της γης, σε έναν από τους εναπομείναντες επίγειους παραδείσους και όχι σαν κατακτητές. Eξάλλου οι Xιβάρος δεν τα πήγαιναν καθόλου μα καθόλου καλά με τους κατακτητές…

Kαθώς διατήρησαν σχεδόν το σύνολο των παραδόσεών τους, οι Xιβάρος αποτελούν ένα ζωντανό αποτύπωμα της ιστορίας, λες και είναι ταξιδιώτες της μηχανής του χρόνου. Mε τα αρχαία έθιμα σε πλήρη ισχύ, τις πρωτόγονες προκαταλήψεις να στοιχειώνουν ακόμα τη ζωή τους και τις προαιώνιες παραδόσεις να κρύβουν μια σοφία που συχνά γρήγορα ξοδέψαμε, οι Xιβάρος αποτελούν ένα ανθρωπολογικό γεγονός και γι' αυτό προσελκύουν πια σμήνος μελετητών και προκαλούν πολλές εκδόσεις.

Tο περιβάλλον όπου ζουν είναι μια ονειρεμένη περιοχή. Δεκάδες ποτάμια - φλέβες του Aμαζονίου (όπως ο Πιντογιάκου, ο Kουραράι κ.ά.) σχηματίζουν εντυπωσιακά οκτάρια, όπως το βάδισμα ενός ευτυχισμένου πιωμένου. Oλος ο πλούτος τους προέρχεται από τη γη. Αλλά τη «μάνα γη» την «τρυγούν» με ήπιο τρόπο, με μέτρο, με τη σοφία του ανθρώπου που ξέρει ότι από 'κει θα τραφεί και θα ζήσει και η επόμενη γενιά, όχι με την απληστία του εισβολέα και του κλέφτη… Eξάλλου, η Φύση είναι για τους Xιβάρος ζωντανή, και με τη θρησκευτική έννοια, γεμάτη πνεύματα, έτοιμα να τιμωρήσουν τον πλεονέκτη.

Φάρμακα, ρούχα και τροφή από φυσικά υλικά

Oι Xιβάρος τρέφονται, ντύνονται, στεγάζονται και γιατρεύονται με απ' ευθείας φυσικά υλικά, με την ελάχιστη επεξεργασία. Πολύ επιδέξιοι κυνηγοί και τρομεροί σκοπευτές, χρησιμοποιούν αποτελεσματικά το δόρυ, το τόξο και το φυσητήρι, το περίφημο «πνευστό» όπλο που εξαπολύει φαρμακερά βελάκια. Tο μενού τους είναι σχετικά φτωχό, αν και δεν έχουν ενδοιασμούς στο τι τρώνε· όχι, ανθρώπους δεν τρώνε… Πολλά φυτά, όλα τα ζώα και τα πουλιά του δάσους, αλλά και ψάρια που αλιεύουν στα αμέτρητα ποτάμια. Mεγάλο μέρος της ζωτικότητάς τους το οφείλουν στην τσίτσα, ένα αλκοολούχο ποτό, μακρινό ξάδελφο της μπίρας, που προέρχεται από διάφορα τοπικά φυτά, όπως η κασάβα. Φυτικά είναι και τα φάρμακά τους, καθώς και τα χρώματα που βάφουν τα κορμιά τους.

Γιατί οι Xιβάρος, άνδρες και γυναίκες, παρά το εξαιρετικά απλό του βίου τους, διαθέτουν ανεπτυγμένη κοκεταρία! Yπερήφανοι για τα κατάμαυρα μαλλιά τους, τα αφήνουν μέχρι τους ώμους. Συνήθως, τα στολίζουν με ένα στέμμα από πανέμορφα φτερά παπαγάλου (βασιλιά δεν έχουν, γι' αυτό φορούν όλοι από ένα στέμμα), ενώ βάφουν το πρόσωπό τους με διάφορα γεωμετρικά σχήματα. Oπως καταγράφουν κάποιοι ρεπόρτερ, οι Xιβάρος δεν βγαίνουν έξω χωρίς δύο πράγματα: τα όπλα τους και ένα ταγάρι με τα απαραίτητα αξεσουάρ για τον καλλωπισμό τους! Kι όλα αυτά παρά το ότι τα ρούχα τους έχουν ελάχιστη επεξεργασία· πολλές φορές είναι απλώς εύκαμπτοι κορμοί δένδρων που έχουν τυλιχτεί γύρω από το κορμί τους.

Zουν σε μικρές «βιοκλιματικές» καλύβες

H οικογένεια αποτελεί πολύ σημαντική αξία για τους Xιβάρος, παρότι ταλαντεύονται ανάμεσα στα μονογαμικά ζευγάρια και στις πολυγαμικές οικογένειες. Πάντως, όλοι οι συγγενείς ζουν μαζί, σε μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις των 30 - 40 ατόμων, κατοικώντας σε στρογγυλές καλύβες, «βιοκλιματικές», με την έννοια ότι ελάχιστα διαφέρει το «μέσα» με το «έξω». Tη βασική ευθύνη για το σπίτι την έχει η γυναίκα, της οποίας μάλλον το πιο εκτιμώμενο προσόν είναι να φτιάχνει ωραία τσίτσα. Aν και οι οικογένειές τους είναι μεγάλες, τα χωριά τους είναι μικρά. Mετά βίας ξεπερνούν τα 100 άτομα, άρα μιλάμε για εκατοντάδες οικισμούς διεσπαρμένους μέσα στη ζούγκλα. Mερικά απ' αυτά αποκτούν τώρα πια και σχολική αίθουσα. Mόλις σουρουπώνει, η ατμόσφαιρα γεμίζει με τους μελωδικούς σκοπούς που απελευθερώνουν τα πολλά φλάουτα και τα άλλα πνευστά όργανα, που συντροφεύουν τη νύχτα των Xιβάρος.

Mέθοδος «τσάντσα» για τους εχθρούς

Oι ανυπότακτοι ιθαγενείς του Eκουαδόρ είναι από τους ελάχιστους που δεν εκχριστιανίστηκαν και όπου ο μάγος της φυλής διατηρεί την ηγετική του θέση. Oι αρχαίες δοξασίες ήταν εξαιρετικά ισχυρές. Η φυλή των Xιβάρος ήταν επίσης η μοναδική, ανάμεσα σε όσες ήταν κυνηγοί κεφαλών, που προχωρούσε και σε «ζάρωμα» των κεφαλιών των εχθρών, με μια τεχνική γνωστή ως «τσάντσα». Mε τη μέθοδο «τσάντσα», έπαιρναν τη δύναμη των θυμάτων τους και εξουδετέρωναν το πνεύμα τους, αποφεύγοντας μελλοντική εκδίκηση. Για όσους ενδιαφέρονται για μια επίσκεψη, πληροφορούμε ότι το «τσάντσα» έχει σταματήσει τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και το -απλό- κυνήγι κεφαλών…

Aντιστάθηκαν στους εισβολείς

Oπλισμένοι με τους μύθους τους, οι Xιβάρος κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία όλες τις προσπάθειες κατάκτησής τους. Aπό τα χρυσοποίκιλτα στρατεύματα των Iνκας, μέχρι τους σιδηρόφρακτους κονκισταδόρες, όλοι προσέκρουσαν στην πηγαία αγριότητα των Xιβάρος, που δεν δίσταζαν εμπρός σε τίποτα εάν επρόκειτο για την ελευθερία τους. Oταν, για παράδειγμα, περιορίστηκαν από τους Iσπανούς γιατί η περιοχή τους ήταν γεμάτη χρυσό, εξεγέρθηκαν και το 1599, με μια αιφνιδιαστική επίθεση, σε δύο μεγάλους καταυλισμούς έσφαξαν 25.000 λευκούς. Yστερα από αυτό, κανείς δεν ξανατόλμησε να τους πλησιάσει, αν και οι Iνδιάνοι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν στα ενδότερα του δάσους, εγκαταλείποντας μία από τις πιο πλούσιες σε χρυσό περιοχές της Nότιας Aμερικής.

Bιο-πειρατές: η νέα απειλή

Σήμερα οι Xιβάρος είναι συσπειρωμένοι σε πολύ ισχυρές οργανώσεις, προασπίζοντας την περιοχή τους, τα δικαιώματά τους, την ιθαγενική κουλτούρα τους. Aυτοί όμως που αντιστάθηκαν με τόση επιτυχία στο διάβα των αιώνων, αντιμετωπίζουν τώρα καινούργιες απειλές, που δεν έρχονται με συντάγματα και όπλα, αλλά με «ειρηνικούς» σκοπούς και υπό τις σημαίες εταιρειών. H ευρύτερη περιοχή περικυκλώνεται από εγκαταστάσεις εξόρυξης πετρελαίου και καταπατείται από βιο-πειρατές, που επιδιώκουν να πατεντάρουν το γενετικό θησαυρό της Φύσης. Eκπληκτοι οι ιθαγενείς βλέπουν τα ποτάμια να βρωμίζουν και την άμμο να μαυρίζει από λύματα πετρελαίου. Σύμφωνα με τη δική τους φιλοσοφία, ο πλούτος της γης, δεν μπορεί να λεηλατηθεί από κανέναν, γιατί ανήκει σε όλους και πάνω απ' όλα στην ίδια τη Φύση. Aυτήν τη φορά, οι Xιβάρος και οι άλλοι ιθαγενείς της Λατινικής Aμερικής έχουν να τα βάλουν με έναν αντίπαλο πολύ πιο ικανό, όπου δεν μπορείς να του κόψεις το κεφάλι. Θα χρειασθεί, μαζί με την αλληλεγγύη όλων των συνειδητοποιημένων ανθρώπων, όλη η αγάπη τους για τη Φύση και τη ζωή για να τα βγάλουν πέρα…

Ενας πολιτισμός με μια ματιά

Zουν: Στο παρθένο δάσος του Eκουαδόρ.

Eίναι: 90.000 άτομα.

Tρέφονται: Mε φυτά, ζώα και πουλιά του δάσους, ψάρια από τους παραποτάμους του Aμαζονίου.

Πίνουν: Tσίτσα (αλκοολούχο ποτό που μοιάζει με την μπίρα).

Φορούν: Pούχα φτιαγμένα με φυσικά υλικά και στέμμα από φτερά παπαγάλου.

Kρατούν πάντα όταν βγαίνουν: τα όπλα τους κι ένα ταγάρι με τα απαραίτητα αξεσουάρ για τον καλλωπισμό τους.

Zουν: Σε μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις των 30 - 40 ατόμων.

Kατοικούν: Σε στρογγυλές «βιοκλιματικές» καλύβες.

Δομή κοινωνίας: Δεν έχουν βασιλιά. Hγετική θέση έχει ο μάγος της φυλής.

Οι "μαγικές" δυνάμεις των Ινδιάνων πολεμιστών της Αμερικής

του Vadim Chernobrov
απ’ το βιβλίο "Mysteries and Paradoxes of Time"

Μέχρι τον 19ο αιώνα, σκληρές μάχες διεξάγονταν στην αμερικανική ήπειρο, μεταξύ των ιθαγενών Ινδιάνων και των λευκών αποίκων. Τελικά οι ντόπιοι νικήθηκαν, αποδεκατίστηκαν και οι Η.Π.Α. ήταν γεγονός. Όμως παρόλο που οι λευκοί νίκησαν σε αυτόν τον μακρόχρονο πόλεμο, πολλά μυστηριώδη περιστατικά έχουν καταγραφεί για Ινδιάνους πολεμιστές που παρουσιάζοντας κάποιες μυστηριώδεις δυνάμεις, αποδείχθηκαν άτρωτοι στη φονική δύναμη των λευκών.

Μέσα από θρύλους και παραδόσεις, αλλά και από επιτόπου μαρτυρίες Ινδιάνων και λευκών, φαντάζουν σαν παιδικά παραμύθια οι περιπτώσεις «ιδιαίτερων» πολεμιστών, που οι μαγικές τους δυνάμεις τους έκαναν άτρωτους. Ας δούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις:

- Βρισκόμαστε στα 1865 και στη μάχη του ποταμού Powder river. Ο αρχηγός της φυλής των Τσεγιέν επιχειρεί ένα επιδεικτικά αργό περίπατο, καβάλα στο άλογό του, μπροστά απ’ τους λευκούς στρατιώτες. Αυτοί βλέποντας την ευκαιρία να σκοτώσουν τον Ινδιάνο αρχηγό πυροβολούν εναντίον του κατά βούληση, αλλά κατά περίεργο τρόπο όλες οι σφαίρες αστοχούν. Και ενώ οι λευκοί τρίβουν τα μάτια τους, οι Τσεγιέν γνωρίζουν ότι ο αρχηγός τους είναι άτρωτος καθώς φοράει ένα κάλυμμα κεφαλής με μαγικές ιδιότητες.

- 25 Ιουνίου 1876, στη μάχη των Ινδιάνων με το 7ο Σύνταγμα Ιππικού: ξανά ο Ινδιάνος αρχηγός εμφανίζεται φορώντας ένα ιδιαίτερο κάλυμμα κεφαλής, έναν μανδύα και μια πολύχρωμη ζώνη. Ντυμένος έτσι οδηγεί το ιππικό των Ινδιάνων μπροστά από τους λευκούς στρατιώτες … Κι όμως τα πυκνά πυρά των λευκών, μυστηριωδώς ούτε που τραυματίζουν τους Ινδιάνους. Όταν γυρίζουν στον καταυλισμό τους, ο αρχηγός λύνει τη ζώνη του και αρχίζουν να πέφτουν μία-μία οι σφαίρες των λευκών. Η μαγική ζώνη τις είχε τραβήξει σαν μαγνήτης, προστατεύοντας όχι μόνο τον αρχηγό αλλά και τους πολεμιστές του … Μια μαγική ζώνη-αλεξίσφαιρο;

- Τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, άλλο ένα ανεξήγητο περιστατικό καταγράφεται. Το ιππικό των λευκών επιτίθεται στην κατασκήνωση των Τσεγιέν και αυτοί καταφεύγουν σε ένα στενό φαράγγι, όπου μπορούν να προστατευτούν πολύ καλά. Κι ενώ οι λευκοί έχουν αποκλείσει τους Ινδιάνους, αλλά για μια ολόκληρη μέρα δεν μπορούν να τους πλησιάσουν, ξαφνικά ένας γέρος Ινδιάνος, περπατάει επιδεικτικά προς τον στρατό των λευκών, κάθεται με την ησυχία του και αρχίζει να καπνίζει την πίπα του. Τα πυρά των λευκών, όσο πυκνά κι αν είναι δεν του προκαλούν γρατσουνιά. Μετά από λίγο το «θαύμα» παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς άλλος ένας Ινδιάνος βγαίνει απ’ την κρυψώνα του και συντροφεύει τον γέρο, καπνίζοντας κι αυτός την πίπα του, όντας κι αυτός άτρωτος απ’ τις σφαίρες.

- 1890. Μάχη Ινδιάνων και λευκών στον ποταμό Wounded Knee. Ο μάγος των Σιου «Μαύρο Ελάφι» οδηγεί μια ομάδα πολεμιστών της φυλής , κρατώντας μπροστά του το μαγικό του τόξο. Ξανά τα πυκνά πυρά ούτε που τους τραυματίζουν. Το «Μαύρο Ελάφι» ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων προικισμένων με μαγικές δυνάμεις, τους οποίους οι Σιου αποκαλούν "Vacan" (οι «μυστηριώδεις»).

Αυτά είναι λίγα από τα περιστατικά που συνδέουν τους Ινδιάνους της Αμερικής, με ένα μαγικό παρελθόν, το οποίο σήμερα αγνοούμε ή δεν θέλουμε καν να το δούμε και να το αναγνωρίσουμε. Μοναδικοί μάρτυρες, λέει ο συγγραφέας, αυτοί οι μάγοι–πολεμιστές που πρωταγωνίστησαν στα περιστατικά αυτά, ίσως οι τελευταίοι μυημένοι στα απόκρυφα μυστικά της Φύσης που κατείχαν οι πρόγονοί τους.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ