Η Σοφία των Ινδιάνων της Αμερικής

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν την ζωή, την ύπαρξη μας και τον προορισμό μας, αλλά και το γεγονός ότι αντιμετώπιζαν αυτόν τον πλανήτη σαν ένα τόπο που μας «δάνεισε το Μεγάλο πνεύμα» για να ζήσουμε και για να εξελιχθούμε, με μοναδικά ανταλλάγματα: α) τον σεβασμό απέναντι στο δώρο (φύση – γη), β) την αυτογνωσία και γ) την ειρηνική συνύπαρξη.

Μερικά ιστορικά στοιχεία

Οι «Ινδιάνοι» της Αμερικής ή ορθότερα, οι γηγενείς Αμερικανοί, κατοικούσαν στην Αμερικανική ήπειρο, για πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την άφιξη των «λευκών» Ευρωπαίων. Κατά την περίοδο της άφιξης των «λευκών», εικάζεται ότι σε ολόκληρη την Αμερικανική ήπειρο, από το Μεξικό έως και την Αλάσκα, κατοικούσαν περίπου δέκα εκατομμύρια «Ινδιάνοι».
Πιστεύεται ότι οι πρώτοι γηγενείς Αμερικανοί, έφτασαν εκεί κατά την τελευταία περίοδο των παγετώνων, περίπου πριν από 20.000 – 30.000 χρόνια, μέσω μιας φυσικής γεωλογικής γέφυρας που διέσχιζε την περιοχή Bering Strait1 από την νοτιο-ανατολική Σιβηρία προς την Αλάσκα. Οι αρχαιότερες καταγεγραμμένες ιστορικά φυλές στην βόρεια Αμερική, ήταν οι: Sandia (15000 πΧ), οι Clovis (12000 πΧ) και οι Folsom (8000 πΧ). Οι Folsom για κάποιους αρχαιολόγους είναι αυτοί που ακολούθησαν διάφορους δρόμους αφήνοντας πίσω τους τα βόρεια εδάφη και εξαπλώθηκαν μέχρι το Μεξικό.
Σύμφωνα με τους θρύλους των αρκετών γηγενών Αμερικανών, οι πρόγονοι τους βγήκαν στην επιφάνεια της γης χρησιμοποιώντας ένα ιερό μυστικό πέρασμα που ενώνει την επιφάνεια με το κέντρο της Γης.
Αν και από κάποιους πιστεύεται ότι οι ρίζες των «Ινδιάνων» βρίσκονται κάπου στην κεντρική Ασία και κοντά στην σημερινή Ινδία, εντούτοις από τα γενεαλογικά στοιχεία που υπάρχουν, ελάχιστοι πρέπει να είναι αυτοί που ήρθαν από εκεί και μάλιστα πολλά χρόνια μετά την ανακάλυψη της Αμερικής. Το προσωνύμιο «Ινδιάνοι», δόθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος – λαθεμένα βέβαια, πίστεψε ότι η ήπειρος στην οποία είχε φτάσει, ήταν μέρος της ασιατικής ηπείρου, των τότε γνωστών Ινδιών.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έζησαν αγαπώντας και τιμώντας πάνω από όλα την φύση.
Η Σοφία τους διαφαίνεται παντού. Στο πως έζησαν αρμονικά με τη φύση, σε αυτά που φορούσαν, σε αυτά που δημιούργησαν, στον τρόπο που παρασκεύαζαν και έτρωγαν το φαγητό τους, στον τρόπο που ζούσαν μέσα στις οικογένειες τους και στη σημασία που έδιναν στην συνοχή της κοινωνίας τους, στις αξίες τους, στα πιστεύω τους και στη φιλοσοφία τους γενικότερα. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για την ιστορία των Ινδιάνων. Όχι μόνο γιατί είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που πρέπει να αναζητήσεις, ούτε γιατί οι φυλές ήταν τόσες πολλές, αλλά κυρίως γιατί τα περισσότερα ιστορικά στοιχεία προέρχονται από περιγραφές που περνάνε από γενιά σε γενιά. Ένας ακόμη λόγος που δυσκολεύει την ιστορική καταγραφή, είναι η προσπάθεια που κατέβαλαν οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, όχι μόνο να υποδουλώσουν το έθνος των Ινδιάνων, αλλά να το εξαφανίσουν κιόλας.

Σε αυτό το σημείο, θα αναφερθώ στις 10 εντολές των Ινδιάνων της Αμερικής. Πάρα πολλοί πιστεύουν ότι αυτές προΰπαρξαν των 10 εντολών του Χριστιανισμού, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι υπήρξε κάποια παραλληλότητα. Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενο αυτών των εντολών και το νόημα τους.

1. Συμπεριφέρσου στην Γη και σε ότι αυτή περιλαμβάνει με Σεβασμό
2. Μείνε κοντά (πιστός ?) στο Μεγάλο Πνεύμα
3. Δείξε Μεγάλο Σεβασμό στους συνανθρώπους σου
4. Δούλεψε μαζί με τους συνανθρώπους σου για το καλό όλης της ανθρωπότητας
5. Πρόσφερε την βοήθεια σου και την καλοσύνη σου όπου χρειάζεται
6. Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό (καλό)
7. Να προσέχεις το Πνεύμα σου και το Σώμα σου
8. Αφιέρωσε ένα μέρος των προσπαθειών σου στο γενικότερο Καλό
9. Να είσαι αληθής και τίμιος σε κάθε στιγμή
10. Να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεων σου

Συγκρίνετε τώρα αυτές τις 10 «εντολές» με τις 10 «χριστιανικές»:

1. Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού (Eξ. κ’ 2-3).
2. Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς (Eξ. κ’ 4-5).
3. Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω (Eξ. κ’ 7).
4. Μνήσθητι την ημέραν του Σαββάτου αγιάζειν αυτήν, εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου (Eξ. κ’ 8-10).
5. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης (Eξ. κ’ 12).
6. Ου φονεύσεις (Eξ. κ’ 13).
7. Ου μοιχεύσεις (Eξ. κ’ 14).
8. Ου κλέψεις (Eξ. κ’ 15).
9. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή (Eξ. κ’ 16).
10. Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί (Eξ. κ’ 17).

Θα παρατηρήσετε ότι οι 10 εντολές των Ινδιάνων, δεν «προέρχονται» από το Μεγάλο Πνεύμα, το οποίο δεν επιβάλλει την παρουσία του σε αυτές δηλώνοντας μάλιστα ότι πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Οι «χριστιανικές» εντολές, από το 5 έως και το 10, εμπεριέχονται ως «αυτονόητο» στην εντολή Νο 3 των Ινδιάνων, φανερό δείγμα Σοφίας, όπου τα πολλά λόγια είναι περιττά, πόσο μάλλον οι «απαγορεύσεις»!
Η μεγάλη διαφορά: οι εντολές των Ινδιάνων προτρέπουν στο καλό και στην αυτοδιάθεση για το κοινό καλό. Αναφέρονται στη φύση, μιλάνε για προσφορά και καταλήγουν με μια εκ των σημαντικότερων προτροπών: σε καλούν να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεων σου!
Οι Χριστιανικές εντολές από την άλλη, χωρίζονται σε τρία τμήματα: Α’ (1-4) τμήμα η λατρεία στον Θεό, Β’ (5η) η εντολή να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου (κατ’ επέκταση τον Θεό;) και Γ’ (6-10) στις απαγορεύσεις.
Στη μία περίπτωση έχουμε οδηγίες που δεν έχουν προέρθει από τον “ουρανό” και στην άλλη περίπτωση έχουμε “ουρανοκατέβατες” εντολές που περιέχουν οδηγίες για την λατρεία προς τον Θεό και αυστηρές (Ου) απαγορεύσεις.

Κατά την άποψη μου, οι Ινδιάνοι όταν αναφέρονται στο Μεγάλο Πνεύμα, αναφέρονται στο Σύμπαν το οποίο κατ’ επέκταση υπάρχει και μέσα μας. Άρα, όταν αναφέρονται στο Μεγάλο Πνεύμα, αναφέρονται στην Δύναμη που υπάρχει μέσα μας και που προέρχεται από το Σύμπαν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ινδιάνοι, χρησιμοποιούσαν αυτή την εσωτερική δύναμη με ποικίλους τρόπους. Μπορούσαν και επικοινωνούσαν με το Σύμπαν ανασύροντας από μέσα τους τις Δυνάμεις που τους επέτρεπαν να κάνουν πολλά: να γιατρέψουν ή να γιατρευτούν, να καλέσουν την βροχή, να καλέσουν τον Ήλιο, κλπ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ουδέποτε χρησιμοποίησαν αυτή τη Δύναμη για να κάνουν κακό. Ίσως, κατά έναν περίεργο τρόπο να γνώριζαν ότι αυτή η Δύναμη μπορούσε να ενεργοποιηθεί μόνο για την τέλεση ενός καλού.

Οι Ινδιάνοι προσέφεραν στους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους την Γη και δέχτηκαν να την μοιραστούν μαζί τους μαζί με όλα τα αγαθά της, παραμερίζοντας γλώσσα, παραδόσεις, χρώμα, τελετουργίες και πίστη. Από τη άλλη, οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, αντί να αποδεχτούν αυτό το δώρο, τους κατέκτησαν, τους αγνόησαν και απαίτησαν την κυριαρχία τους επί της Γης που οι Ινδιάνοι υπηρετούσαν και σεβόντουσαν! Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, ποτέ δεν κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να κυριαρχήσουν σε κάτι τόσο μεγάλο και δυνατό όσο είναι η Γη και αρνήθηκαν πεισματικά να κατανοήσουν την ανάγκη των Ινδιάνων να την σέβονται και να την αγαπούν. Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι νοιάστηκαν για την ύλη την στιγμή που οι Ινδιάνοι ενδιαφερόντουσαν για το Πνεύμα! Για χιλιάδες χρόνια, οι Ινδιάνοι κατάφερναν να διατηρούν μια απίστευτη ισορροπία τόσο σε οικολογικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να είναι σήμερα ο κόσμος, αν οι «πολιτισμένοι» δεν έκλειναν τα αυτιά τους αρνούμενοι να ακούσουν την φιλοσοφία και τα πιστεύω των Ινδιάνων.

Σήμερα, ο σύγχρονος άνθρωπος σκύβει πάνω από τα μυστικά τους και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τις «μυστικές» συνταγές τους, τα «περίεργα φάρμακα» που χρησιμοποιούσαν με τόση αποτελεσματικότητα, την χρήση των τροφών τους, αλλά και πάλι μένει στην ύλη για την ύλη. Θέλει να τα εκμεταλλευτεί εμπορικά! Πάλι αφήνει απ’ έξω το Πνεύμα που οδήγησε τους Ινδιάνους για χιλιάδες χρόνια σε όλη αυτή τη Σοφία που δύσκολα μπορεί να γίνει αντικείμενο μιας πλήρους μελέτης.
Όπως και να έχει, όποιος επιθυμήσει να αναζητήσει και να κατανοήσει τον δρόμο που οδηγεί στην πλήρη εναρμόνιση με την φύση και που ταυτόχρονα θα τον οδηγεί στον σεβασμό όχι από υποχρέωση, αλλά από μια εσωτερική ανάγκη, θα πρέπει να ενσκήψει και να μελετήσει όλη αυτή τη Σοφία και τα μυστήρια των Ινδιάνων οι οποίοι είχαν μια γνώση που δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού. Δεν είναι εύκολο και δεν μπορεί να είναι εύκολο, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν ελέγχει τη φύση και το Σύμπαν, αλλά είναι ένα αναπόσπαστο μέρος του «όλου» και μάλιστα το μόνο είδος με την ικανότητα να προστατεύσει το «όλο».

Σημαντικά στοιχεία εν συντομία:

- Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι καταφθάνουν στην Αμερικανική ήπειρο τον 16ο και 17ο αιώνα. Η υπεροψία τους σε συνδυασμό με την μανία τους για πλήρη εκμετάλλευση της άφθονης πανίδας και χλωρίδας της Νέας Γης, τους οδήγησε στην αναπόφευκτη σύγκρουση με τους γηγενείς Αμερικανούς. Για τους Ευρωπαίους, οι γηγενείς Αμερικανοί ήταν «άγριοι», «χωρίς ψυχή», «εκπρόσωποι του διαβόλου που χρησιμοποιούσαν διαβολικά όπλα και σαν μοναδικό τους σκοπό είχαν να εξαφανίσουν τους καλούς λευκούς Χριστιανούς»!

Ομαδικός τάφος για τους νεκρούς Ινδιάνους μετά την σφαγή τους στο Wounded Knee στις 29/12/1890

- Οι Ευρωπαίοι, μαζί με τον πόθο και την θέληση να κατακτήσουν εξ’ ολοκλήρου την Νέα Γη, μαζί με ότι υπήρχε πάνω σε αυτή, έφεραν μαζί τους και τις ασθένειες που άρχισαν να κτυπούν και να αποδεκατίζουν τους γηγενείς.
- Από τον 17ο αιώνα έως και τις αρχές του 19ου αιώνα, ξεκινούν οι πόλεμοι που ονομάστηκαν «Ινδιάνικοι πόλεμοι».
- Το 1830, ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Andrew Jackson, επικύρωσε την Πράξη Απομάκρυνσης των γηγενών Αμερικανών, ένα σχέδιο που εξυπηρετούσε απόλυτα το σύνολο των βλέψεων που είχαν οι κατακτητές και που νομιμοποιούσε όλες τις πράξεις τους εναντίων των γηγενών Αμερικανών.
- Ένα από τα σχέδια των Ευρωπαίων, ήταν η διάσπαση των φυλών κάτι που το πέτυχαν. Κατά την διάρκεια αυτών των πολέμων, μεγάλες φυλές διασπάστηκαν σε μικρότερες και στη συνέχεια σε ακόμα πιο μικρές ομάδες νομάδων που πολλές φορές δεν ξεπερνούσαν τα είκοσι μέλη. Κατά αυτόν τον τρόπο, διασφάλισαν την πλήρη αποδυνάμωση τους.

29/12/1890 Εικόνα φρίκης από τον σφαγιασμό των Ινδιάνων στο Wounded Knee, από τον στρατό των ΗΠΑ

Οι πόλεμοι τέλειωσαν οριστικά, σχεδόν προς το τέλος του 19ου αιώνα. Ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος, ο οποίος δεν ήταν πόλεμος αλλά ωμή σφαγή, έγινε το 1890, στις 29 Δεκεμβρίου στην περιοχή Wounded Knee (Λαβωμένο Γόνατο) στην Νότια Ντακότα. Εκεί, ο στρατός του νεοσύστατου αμερικανικού κράτους, υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Nelson Miles, κατάσφαξε με απίστευτη θηριωδία, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που προσπάθησαν να αντισταθούν με κάθε διαθέσιμο μέσο. Εκεί δόθηκε το τέλος μιας καταπληκτικής διαμάχης μεταξύ της απληστίας από την μια πλευρά και του ηρωισμού από την άλλη, μεταξύ του δόλου από τη μία πλευρά και του πόνου από την άλλη. Μια εποχή που στιγματίζει μόνιμα, με τα πλέον μελανά χρώματα την ιστορία των Η.Π.Α.. Ένα δράμα, μια τραγωδία που δε ξεχαστεί ποτέ και που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Μια καθαρά «Αμερικανική» θηριωδία από αυτές που οι Η.Π.Α. έχουν επαναλάβει πολλές φορές από τότε. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι οι γηγενείς Αμερικανοί, συγκεντρώθηκαν εκεί για να πραγματοποιήσουν μια θρησκευτική τελετή, προκειμένου να ζητήσουν την εύνοια των πνευμάτων. Ο αριθμός των συγκεντρωμένων ήταν περίπου 350 εκ των οποίων οι 120, γυναίκες και παιδιά. Απέναντι τους είχαν 500 στρατιώτες και το πυροβολικό. Περισσότεροι από 150 γηγενείς Αμερικανοί σκοτώθηκαν και άλλοι 50 τραυματίστηκαν σοβαρά σε λιγότερο από μια ώρα. Ο επικεφαλής του πυροβολικού συνταγματάρχης James Forsyth κατηγορήθηκε για αυτή την ωμή δολοφονία, αλλά αθωώθηκε.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΦΕΤΖΗ

ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ !!

(Ινδιάνοι)

Σαν είδος υπό εξαφάνιση μπορούν να χαρακτηριστούν οι Ινδιάνοι, μια και 300 περίπου χρόνια βρίσκονται σκλαβωμένοι και κυνηγημένοι από τους λευκούς κατακτητές τους.

Θύματα και αυτοί της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ευρωπαίων, θεωρήθηκαν όπως και οι Αφρικανοί αργότερα πρωτόγονοι και ζώα. Ένας άδικος χαρακτηρισμός, μια και η λέξη πρωτόγονο αναφέρεται σε κάτι μη εξελιγμένο. Αντιθέτως οι Ινδιάνοι είχαν αναπτύξει μεγάλο πολιτισμό, όπως π. χ. Μάγιας, Ίνκας και είχαν αναπτύξει κυρίως τις ανθρώπινες αξίες που είναι αξίες αρκετά σύνθετες και επεξεργασμένες.

Η πρώτη επαφή με τους Ινδιάνους έγινε στις 12 Οκτωβρίου 1492 από το Χριστόφορο Κολόμβο. Μετά από αυτή την επαφή, o αριθμός των πιονιέρων που έφταναν στη νέα ήπειρο αυξάνεται ραγδαία. Η αποστολή ιεραποστόλων από την εκκλησία έγινε λίγο αργότερα, το κακό όμως που έκανε ήταν μεγάλο. Με τη διαστρεβλωμένη προπαγάνδα τους προς τον αμαθή τότε νέο ευρωπαϊκό πληθυσμό, θεώρησαν ότι κάθε υπανάπτυκτη φυλή σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, πρέπει να διοικείται από μια πιο ανεπτυγμένη. Έτσι οι Ινδιάνοι θεωρήθηκαν ικανοί μόνο για δούλοι. αυτό το συμπέρασμα είναι δείγμα του ρατσισμού και του εγωισμού μιας Ευρώπης που εκείνη την εποχή έμπαινε στο δρόμο της πολιτισμικής αναγέννησης. Όμως αν κανείς ζούσε με τους Ινδιάνους και μάθαινε λίγα για τον τρόπο ζωής τους, σίγουρα θα τους χαρακτήριζε “Χριστιανούς”. Γιατί υπάκουαν στις δέκα εντολές χωρίς να τις έχουν διαβάσει ή να τις έχουν ακούσει στο κήρυγμα κάποιας εκκλησίας. Γιατί ποτέ δεν έλεγαν ψέματα, ούτε σκότωναν χωρίς λόγο άλλο από την τροφή τους και δεν έκλεβαν, και η μεγαλύτερη αμαρτία σε κάθε ινδιάνικη κοινωνία ήταν να μην βοηθήσεις πεινασμένο. Γι’ αυτό όταν ήρθαν τα πρώτα φύλα Αφρικανών και γνώρισαν και αυτοί την σκλαβιά, όταν δραπέτευαν, έβρισκαν πάντα ασφαλές καταφύγιο στα χωριά των Ινδιάνων.

Το μεγαλύτερο ίσως αίτιο της εξολόθρευσης των Ινδιάνων ήταν η ανάγκη που είχαν οι λευκοί κατακτητές για χρήμα και για νέο έδαφος γόνιμο για να καταπατηθεί και να κατακτηθεί. Ο,τι δεν καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι το καταστρέφουν και ο,τι ποθούν το παίρνουν με τη βία. Έτσι έγινε και με τη γη των Ινδιάνων και τους ίδιους τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι που χρησιμοποιούσαν ο,τι τους προσέφερε η μητέρα, Γη το αξιοποιούσαν, καλλιεργούσαν το έδαφος και έπαιρναν ο,τι ήταν αναγκαίο από αυτό. Δεν έκοβαν δέντρα συχνά παρά έπαιρναν αυτά που είχαν πέσει κάτω ή ήταν πολύ γέρικα. Το κρέας που έτρωγαν ήταν κυρίως από βουβάλια, που η χρήση τους δεν σταμάταγε μόνο σ’ αυτό, γιατί για τους Ινδιάνους το βουβάλι είχε 17 διαφορετικές χρήσεις. Όταν όμως ήρθαν οι λευκοί στην Αμερική, τους έπνιξε η απληστία και έπεσαν πάνω στη γη και στους Ινδιάνους σαν κοράκια.

Τη γη κατάφεραν να την κατακτήσουν και άρχισαν να χτίζουν πάνω στις καλλιέργειες των Ινδιάνων πόλεις, αραίωσαν τα δάση γύρω τους για να χωρέσουν και για να βρουν ξύλα για τα σπίτια. Οι Ινδιάνοι φαίνονταν στους λευκούς εργατικά χέρια και όσοι υπέγραφαν αναγκάζονταν να πάρουν τα όπλα, να αφήσουν τον ειρηνικό χαρακτήρα τους και να γίνουν πολεμιστές. Θέλοντας οι Ευρωπαίοι την Αμερική δική τους άρχισαν ένα μανιακό κυνηγητό των Ινδιάνων που οδήγησε στην καταστροφή 180 και περισσότερων φυλών. Η καταστροφή δεν ήταν μόνο υλική αλλά και πολιτιστική. Καταστράφηκαν πολιτισμοί χιλιάδων χρόνων χωρίς να έχει μείνει τίποτα από την κληρονομιά τους. Η αντίσταση ήταν μικρή από μεριάς των Ινδιάνων, καθώς οι φυλές τους ήταν ως επί το πλείστον ειρηνικές και οι φυλές που ασπάστηκαν την τύχη του πολέμου ήταν μικρές και λίγες. Έτσι οι Ευρωπαίοι παρέλαυναν στη νέα ήπειρο αφήνοντας πίσω τους πτώματα απ’ όπου περνούσαν. Οι λευκοί ποτέ δεν έμαθαν ότι το χρώμα και η γλώσσα δεν κάνουν τη διαφορά και για τους ίδιους λόγους σκότωναν και τους Αφρικανούς, που σε αντίθεση με τους Ινδιάνους δεν είχαν δυνατότητα αντίστασης.

Τα επόμενα χρόνια, μετά την κύρια εγκατάσταση των λευκών στην αμερικανική ήπειρο, οι Ινδιάνοι κατηγορούνται από την εκκλησία ως ασκητές μαγείας και φανατικοί ειδωλολάτρες. Όμως και αυτό ήταν ένα άλλοθι για την απαίδευτη τότε κοινωνία της Ευρώπης, που η μεγάλη και τυφλή πίστη στα λόγια της εκκλησίας και κυρίως ο πουριτανισμός και το δόγμα του “πίστευε και μη ερεύνα” έκανε τον απαίδευτο λαό της Αμερικής να καταδιώξει τους Ινδιάνους σαν δαίμονες. Οι Ινδιάνοι δεν ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, ούτε ασκητές μαγείας, γιατί πίστευαν στο Θεό και πίστευαν ότι ζούσαν με Αυτόν ανάμεσα στη φύση. Ποτέ δε χρειάστηκε να φτιάξουν ναούς για να Τον λατρέψουν, γιατί έβλεπαν το θεό τους στον ουρανό και τη γη και είχαν για ναούς τις πεδιάδες και τα δάση.

Όσο για τους μαύρους-γιατρούς ή Σαμάνους της φυλής ήταν υπεύθυνοι για τη θεραπεία των αρρώστων, για την ενηλικίωση των νεαρών Ινδιάνων και για τους θαυμάσιους χορούς τους. Το μόνο μυστικιστικό στοιχείο στην κοινωνία των Ινδιάνων ήταν η πίστη τους σε αρχαία πνεύματα, που τα Θεωρούσαν άγια και ο Σαμάν ήξερε πώς να τα καλεί και πώς να τα διώχνει, καλά και κακά. Ανάλογα, οι Ινδιάνοι δεν είχαν δαίμονες πριν τους φέρουν οι λευκοί.

Οι Ευρωπαίοι παραμένουν τυφλοί, δε δέχονται να αντικρίσουν την αλήθεια. Η ματαιοδοξία, η εξιδανίκευση του πλούτου και της δόξας, ο πουριτανισμός που στη νέα ήπειρο μεγαλώνει, τους τυφλώνει και συνεχίζει να είναι η κύρια δύναμη της καταστροφής των ινδιάνικων φυλών. Οι Ινδιάνοι δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, για τη θρησκεία και την τεχνολογία των λευκών και οι αρχές ικανοποιούνται από την ιδέα αυτή και δικαιολογούν τη γενοκτονία. Για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η γενοκτονία αυτή, το 1763 στη Μασαχουσέτη, το κεφάλι ή “σκαλπ” ενός Ινδιάνου στοίχιζε 60 δολάρια. Η γενοκτονία των Ινδιάνων οδήγησε όχι μόνο στον αφανισμό του μεγάλου πολιτισμού τους, αλλά και στη διαταραχή της οικολογικής ισορροπίας με την καταστροφή μεγάλου μέρους γης και ιδιαίτερα στην εξάλειψη των βουβαλιών από τους λευκούς, ώστε να στερήσουν από τους Ινδιάνους την τροφή τους.

Φτάνοντας στο δικό μας αιώνα, από τις 180 φυλές επιβιώνουν σήμερα μόνο 100.000 Ινδιάνοι στη Β. Αμερική, σε συνθήκες απάνθρωπες, σε καταυλισμούς που τους παραχώρησε η αμερικάνικη κυβέρνηση. Υπάρχουν βέβαια και οι Εσκιμώοι στον Καναδά και στη Γροιλανδία, αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι και δεν αποτελούν πια πρόβλημα. Για τους Ινδιάνους τίποτε δεν άλλαξε από τότε που πολεμούσαν στις πεδιάδες. Οι Ευρωπαίοι έγιναν πια Αμερικάνοι και η διακήρυξη για την Ανεξαρτησία έχει πια ξεχαστεί, και σχεδόν κανένας δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Η δουλεία υπάρχει ακόμα στον κόσμο και ας χαρακτηρίζεται αδίκημα. Τα ιδανικά του χρήματος και της κατάκτησης πήραν τα ονόματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο ίδιος ο άνθρωπος παραμένει αδρανής χωρίς να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του και το συνάνθρωπο του, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει στάσιμος. Πρέπει να απαλλαγεί από την ηττοπάθεια και τη μικροψυχία και να αγωνίζεται σήμερα για το παρόν και για ένα μέλλον με ισότητα, ελευθερία, αδελφότητα, ειρήνη, δικαιοσύνη.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΕΤΟΣ

Mύθοι των Ινδιάνων

Οι Ινδιάνοι Πόνι της Αμερικής πιστεύουν σε μια μακρινή εποχή που οι πολικοί αστέρες του Βορρά και του Νότου πήγαν να επισκεφτούν ο ένας τον άλλον και πιστεύουν ότι μια παρόμοια καταστροφή θα συμβεί στο τέλος του κόσμου, όταν οι ουρανοί θα μετακινηθούν και τα αστέρια θα έρθουν στη Γη.




Η μυθολογία των Ινδιάνων Χόπι μιλά για την ύπαρξη 4 κόσμων, τρεις από τους οποίους καταστράφηκαν διαδοχικά. Mύθοι των Ινδιάνων - atlaswiki
Ο πρώτος κόσμος καταστράφηκε σαν τιμωρία για τα ανθρώπινα σφάλματα από μία αδηφάγο φωτιά που ήρθε από ψηλά και από πάνω,ενώ στη δεύτερη καταστροφή τα βουνά βυθίστηκαν στις θάλασσες και η Γη γέμισε πάγους, επειδή ξέφυγε από τον άξονά της.
Ο τρίτος κόσμος καταστράφηκε από κύματα που έπεσαν πάνω στις ηπείρους και εκείνες βούλιαξαν. Η τελευταία μεγάλη καταστροφή, η πλημμύρα κατέστρεψε όλους τους ανθρώπους, εκτός από μερικούς πιστούς αυτούς που ρώτησαν και έλαβαν μια άδεια από το μεγάλο πνεύμα " Massauu" να ζήσουν σε αυτό το νέο έδαφος.
O παρών τέταρτος κόσμος θα καταστραφεί από τη μετατόπιση των πόλων της Γης και από κατακλυσμό ("Το πεπρωμένο του εξαρτάται από το αν οι κάτοικοί του θα συμπεριφερθούν σύμφωνα με το σχέδιο του δημιουργού...") (Frank Waters, Book Of The Hopi).

Mύθοι των Ινδιάνων - atlaswiki
Οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου έχουν στην ανάμνησή τους μια μαύρη βροχή που κατέκλυσε τα πάντα. Το ίδιο επιβεβαιώνουν οι Ινδιάνοι του Περού, αφού προσθέσουν ότι η βροχή αυτή ξεπέρασε και τα πιο ψηλά βουνά.


Οι Ινδιάνοι Μακένζι που κατοικούν στον Καναδά θυμούνται τον κατακλυσμό καθώς και μεγάλες κλιματικές αλλαγές με απότομη μεταβολή του καιρού από ανυπόφορη ζέστη σε δυνατό κρύο.

Γράμμα ενός Ινδιάνου Αρχηγού - Ο Ποταμός

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας. Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας.

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Αρχοντας Σήατλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών. Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αφέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανώ μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας.

Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.

Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα.

Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;
Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων.
Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Οπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Οτι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ολα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Οταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Ολα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Ολα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μιά οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ισως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια.

Ξερουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Ελεός του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της.
Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές.
Αν μολύνετε το κρεββάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρεφτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!
Ετσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει και αρχίζει η επιβίωση.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός, λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.

Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.

Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερα βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στη κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.

Αλλά μιά μέρα ο Θεός Ιντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε τον δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.

Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.

Ενας από τους υπηρέτες του Ιντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.

Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγγρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους.

Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.

Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πιά να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον δέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, ο Ιντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα. Δυό δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία.

H εξέγερση των ινδιάνων Mohwak (one for all and all for OKA)

Από την μπροσούρα: Κεμπέκ - KANADAS

Πριν πολλούς χειμώνες οι σοφοί μας πρόγονοι πρόβλεψαν ότι ένα μεγάλο θηρίο με λευκά μάτια θα ερχόταν από την ανατολή και, καθώς προχωρούσε, θα καταβρόχθιζε τη χώρα. Αυτό το θηρίο είναι η λευκή φυλή και η πρόβλεψη κοντεύει να επαληθευτεί. Συμβούλεψαν τα παιδιά τους, όταν άρχισαν να αδυνατίζουν, να φυτέψουν ένα δέντρο με τέσσερις ρίζες που να διακλαδίζονται στο βορρά, στο νότο, στην ανατολή και στη δύση, και τότε να μαζευτούν κάτω από τη σκιά του και να κατοικήσουν ενωμένοι και μονιασμένοι. Αυτό το δέντρο προτείνω να είναι αυτό εδώ το σημείο. Εδώ να μαζευτούμε. Εδώ να ζήσουμε κι εδώ να πεθάνουμε. Ινδιάνικη ποίηση: Στα ίχνη του ανέμου. “11 ΙΟΥΛΗ 1990” “Στις 5.30 ώρα σήμερα το πρωί γύρω στους 500 πάνοπλους άνδρες των ειδικών δυνάμεων, έριξαν εκατοντάδες δακρυγόνα ενάντια σε ομάδες κύρια γυναικών και παιδιών. Ταυτοχρόνως ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας παραβίασαν και στήθηκαν στα γύρω δάση με σκοπό να πυροβολήσουν οποιονδήποτε Μοχόκ αντιστεκόταν…” Κάπως έτσι άρχιζε το πρώτο ανακοινωθέν των Μοχόκ του KAHNAWAKE· στους δύο μήνες που ακολούθησαν και καθόσον η γη των Μοχόκ βρισκόταν κάτω από στρατιωτική και αστυνομική κατοχή εκατοντάδες τέτοιες ανακοινώσεις κατέκλυσαν τα γραφεία οργανώσεων, ινδιάνικων φυλών αλλά και των ΜΜΕ, καταγγέλλοντας τη βαναυσότητα, τον αποκλεισμό και τους βασανισμούς από τη μεριά των αποικιοκρατών, και τέλος την πεποίθησή τους για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση. Η υπόθεση της “ΟΚΑ”, όπως έγινε γνωστή, ξεκίνησε από την προσπάθεια των τοπικών αρχών να επεκτείνουν ένα γήπεδο γκολφ σε γειτονικό δάσος, που όμως ήταν τόπος λατρείας και αρχαίο νεκροταφείο των Μοχόκ του KANESATAKE. Με γνωστές τις προθέσεις των αρχών, οι Μοχόκ προχώρησαν στο στήσιμο οδοφραγμάτων από τον περασμένο Μάρτη, εμποδίζοντας έτσι την πρόσβαση στο ιερό δάσος. Η επιχείρηση της αστυνομίας εκείνο το πρωί απέτυχε, η οργανωμένη αντίσταση των Ινδιάνων, αλλά και η βοήθεια ενός ευνοϊκού ανέμου σκόρπισαν τον πανικό στους αστυνομικούς, καθώς τα δακρυγόνα και οι αναισθητικές χειροβομβίδες ήρθαν προς το μέρος τους. Μετά από άτακτη υποχώρηση, παράτησαν ακόμη και τα περιπολικά που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση των οδοφραγμάτων. Πίσω τους άφησαν ακόμη και ένα νεκρό συνάδελφό τους. Οι πρώτοι λευκοί πάτησαν τη γη της χελώνας –όπως ονομάζουν οι Ινδιάνοι τον Καναδά- στις αρχές του 18ου αιώνα. Η σχέση τους δομήθηκε με βάση όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την αποικιοκρατία. Οι Ινδιάνοι που αρχικά φιλοξένησαν και βοήθησαν τους πρώτους αποίκους να επιβιώσουν στο σκληρό και ξένο περιβάλλον, βρέθηκαν αρκετά γρήγορα αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του δυτικού πολιτισμού. Η βίαιη προσάρτηση γης, οι σφαγές ολόκληρων πληθυσμών, η εκτόπιση, η καταστροφή του πολιτισμού τους και τέλος η αφομοίωση των ινδιάνικων φυλών παρέμεινε για αιώνες η πολιτική των αποικιοκρατών. Η καλλιεργημένη πεποίθηση ότι οι Ινδιάνοι είναι λαοί βάρβαροι, πρωτόγονοι και απολίτιστοι –άποψη που ισχύει και διαδίδεται ακόμη και σήμερα- έδωσε τη βασική επικάλυψη σε αυτό το φοβερό γενοκτονικό έργο. Την εποχή όμως που οι πρώτοι άποικοι αγκυροβολούσαν τα καράβια τους στις ανατολικές ακτές του Καναδά, πίστευαν ακόμη ότι οι εξουσίες των βασιλιάδων τους ήταν αποτέλεσμα θεϊκού χαρίσματος. Οι Ινδιάνοι αντίθετα είχαν αναπτύξει τη συλλογικότητα σαν την κύρια πηγή εξουσίας. Επί μια χιλιετία, οι ινδιάνικες κοινωνίες έπαιρναν τις αποφάσεις τους μέσα σε συνελεύσεις με ισότιμη συμμετοχή και των δύο φύλων και συναινετικές διαδικασίες. Απαλλαγμένοι από εξαναγκαστικούς θεσμούς και ισχυρές θέσεις εξουσίας πηγάζουν αυτή τους τη φιλοσοφία από τις αντιλήψεις τους για τη μητέρα γη σαν πηγή ζωής και τη θέση του ανθρώπου σαν μέρος μόνο αυτής. “Η ανθρωπότητα δεν είναι παρά η σπίθα της πυγολαμπίδας στο σκοτάδι ή μια μικρή σκιά που συναντάς τυχαία στο χορτάρι και χάνεται με το ηλιοβασίλεμα”, τα λόγια αυτά ανήκουν σε παλιό Ινδιάνο chef. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει εκτίμηση και σεβασμός στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όταν λείπει η αίσθηση της κοινής ευθύνης και συνέπειας για την κοινωνία πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε σεβασμό για όλες τις ζωντανές υπάρξεις, με τις οποίες συνδεόμαστε και μοιραζόμαστε τόσα πολλά; Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτισμοί των Ινδιάνων και πιο συγκεκριμένα των Ιροκέζων, έγιναν αντικείμενο μελέτης μερικών “φωτεινών” μυαλών της δύσης. Στις “καταβολές της Οικογένειας” ο Engels αναφέρεται εκτεταμένα στους Ιροκέζους και στις κοινωνικές τους δομές. “Πρόκειται για ένα καταπληκτικό σύνταγμα” γράφει, “σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει αστυνομία, ευγενείς ή Βασιλιάδες, δικαστές, φυλακές ή δίκες και όμως όλα λειτουργούν κανονικά…” Για τους πρώτους αποίκους και για τους σημερινούς απογόνους τους ακόμη, όλα αυτά ήταν λίγο ή πολύ ακατανόητα και παράξενα. Όταν λοιπόν αναζητούσαν αρχηγούς μέσα στις ινδιάνικες φυλές για να συνάψουν πιθανώς κάποιες συνθήκες, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο λόγος του αρχηγού δεν είχε καμμιά ιδιαίτερη βαρύτητα. Έτσι ο γνωστός Γάλλος εξερευνητής Champlain χαρακτήριζε τους Ινδιάνους “αφελείς” που δεν κατανοούν την πολιτική. Τριακόσια όμως χρόνια αργότερα, ο τωρινός πρωθυπουργός του Καναδά, αναφερόμενος στις συνεχείς εναλλαγές προσώπων, και το μεγάλο αριθμό Ινδιάνων διαπραγματευτών στη διάρκεια της κρίσης της ΟΚΑ, σαν πράγματα “εντελώς αλλόκοτα”, φανέρωνε ακριβώς την ίδια άγνοια(;).